Λένε πως όταν χάσεις κάτι το εκτιμάς... Εγώ λέω πως ακόμα και να το χάσεις, ενδέχεται να μην το εκτιμήσεις... Γιατί πρέπει να φτάνουμε στην άκρη του γκρεμού για να καταλάβουμε πως πρέπει να κάνουμε μερικά βήματα πίσω...? Γιατί να έχουμε κάτι καλό στα χέρια μας ή στο πλάι μας και να μην το εκτιμάμε όσο είναι ακόμα δίπλα μας?? Γιατί πρέπει να φύγει? Γιατί πρέπει να έχουμε συγκεντρώσει τη γνώμη όλων προκειμένου να κάνουμε ένα βήμα παραπέρα? Τι μας ενδιαφέρει η αποδοχή όλων? Γιατί μας είναι τόσο δύσκολο να στηριχτούμε στα πόδια μας, χωρίς να θέλουμε να συμφωνούν οι πάντες με αυτό? Δεν τα λέω εκ του ασφαλούς... Ούτε εγώ έχω καταφέρει να φτάσω σε εκείνο το επίπεδο ισορροπίας που να μην δίνω δεκάρα για να είμαι αποδεκτή.. Ακούω πόσους ανθρώπους που χρειάστηκε να φλερτάρουν με το θάνατο για να αγαπήσουν τη ζωή και να εκτιμήσουν, μικρές, καθημερινές χαζομαρούλες... Βλέπεις τη ζωή να περνάει από μπροστά σου και τρέχεις να την φτάσεις... βλέπεις τον δικό σου άνθρωπο να τρέχει μακριά σου και πάλι τρέχεις να τον φτάσεις... βλέπεις τα πάντα να καταρρέουν και τότε τρέχεις να τα ξαναχτίσεις... Πολύ απλούστερο θα ήταν να συντηρούσαμε ότι έχουμε και να μην τρέχουμε σαν τον Βέγγο την τελευταία στιγμή... Υπάρχουν τελικά δύο ξεκάθαρες κατηγορίες ανθρώπων... Εκείνων που έχουν μια λύση για κάθε πρόβλημα και εκείνων που έχουν δύο προβλήματα για κάθε λύση....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου