Δεν μπορώ να σκεφτώ πόσες φορές μας έρχονται σκέψεις σαν και αυτή... Θέλουμε να φύγουμε, να την κάνουμε, να αποστασιοποιηθούμε από όλους και από όλα... Να μην δούμε άνθρωπο για λίγο, ούτε ζωγραφιστό... Όχι μόνο αυτούς που τρώμε στη μάπα θέλοντας και μη στην καθημερινότητα μας, αλλά και εκείνους που αγαπάμε και θα συνεχίσουμε να αγαπάμε. Δεν νομίζω πως φταίνε οι άλλοι για αυτές μας τις εκρήξεις. Μάλλον ο εαυτός μας φταίει.. Επειδή ποτέ δεν προλαβαίνουμε να του αφιερώσουμε αρκετό χρόνο γιατί πάντα κάτι προκύπτει και αποφασίζουμε να βάλουμε άλλους στην πρώτη γραμμή..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου