Η δουλειά....δουλειά...

Για κάποιους πιθανότατα το να ασκούν το επάγγελμα τους συνεπάγεται έλλειψη ανθρωπιάς. Δεν νομίζω πως αυτό βέβαια ισχύει για όλους. Υπάρχουν επαγγέλματα που απαιτούν πολύ γερό στομάχι και νεύρο για να μπορεί κανείς να ανταπεξέλθει στις προσδοκίες των πολιτών και των προϊσταμένων του. Δεν είναι κάθε δουλειά εύκολη, ανώδυνη και χαρωπή... Δυστυχώς δεν είναι. Κυρίως εκείνη του σωστού δημοσιογράφου. Ξέρω τι θα σκεφτεί ο καθένας στο άκουσμα του συγκεκριμένου επαγγέλματος, αλλά δεν είναι όλοι ίδιοι. Υπάρχουν και άνθρωποι που μπήκαν στο χώρο αυτό όχι για να καταγράφουν την αλλαγή εσωρούχου της κάθε tv personas, αλλά για να το υπηρετήσουν σοβαρά, στερώντας πολλά από τον εαυτό τους, κάνοντας θυσίες και όντας διατεθειμένοι να έρθουν αντιμέτωποι με σκληρές εικόνες και γεγονότα που θα τους στιγματίσουν. Είναι αλήθεια πως όταν ''σκάσει'' μια πολύ δυσάρεστη είδηση, έως και μακάβρια, η πλειοψηφία των δημοσιογράφων θα την υποδεχτούν με τεράστια χαμόγελα, καθώς θα τους προσφέρει σημαντικά νούμερα τηλεθέασης. Δεν νομίζω όμως, για παράδειγμα κανένας πολεμικός ανταποκριτής να καλοπερνά. Ούτε στην είδηση πως κάποια μεγάλη μορφή πέθανε, τα χαμόγελα τους θα είναι από χαρά. Στην πραγματικότητα ούτε πως όλοι θα χαμογελούσαν πιστεύω... Δυστυχώς όπως έλεγα, οι άνθρωποι αυτοί θα αναγκαστούν, αν θέλουν να κάνουν ορθά τη δουλειά τους, κάποιοι ενδεχομένως την θεωρούν λειτούργημα (αστείο ακούγεται στην εποχή μας, έτσι όπως έχει καταντήσει βέβαια), να αντικρίσουν ακόμα και πτώματα, τα οποία καλούνται να φωτογραφίσουν και όχι να κάτσουν από πάνω και να κλαίνε. Δεν ξέρω τι περιμένει ο κόσμος από αυτούς πολλές φορές. Διάβαζα για τον Massoud Hossaini, έναν φωτογράφο ο οποίος κέρδισε το βραβείο Πούλιτζερ, χάρη σε μια φρικιαστική εικόνα που απαθανάτισε στο Αφγανιστάν. Οι αναγνώστες της είδησης αναρωτιούνται λοιπόν, με τι καρδιά, παραλαμβάνει ο συγκεκριμένος το βραβείο του... Τι να πω... Ο καθένας ας βγάλει τα δικά του συμπεράσματα..