Έτσι ακριβώς, όταν δεν πάει άλλο τέτοια συμβαίνουν συνήθως.. Αξίζει να ζεις σαν νεκρός ή να πεθαίνεις τελικά? Αξίζει να ζεις μεταξύ κατάντιας και αναξιοπρέπειας? Ποιός έχει αυτά τα όνειρα για τον εαυτό του και για όσους αγαπάει..?''
Ο 62χρονος Ρομέο και η 68χρονη Αννα, βασανίζονταν εδώ και μήνες -μια ζωή γεμάτη απο απόγνωση. Η οικονομική κρίση τους εγκλώβισε σε δίνη. Δεν μπορούσαν πια ούτε να πληρώσουν το ενοίκιο.'' Κάποιους ενδεχομένως τέτοιου είδους ειδήσεις τους αφήνουν παγερά αδιάφορους... Μια οικογένεια που αποφάσισε να βάλει τέλος στη ζωή της την ίδια στιγμή μη μπορώντας να αντέξει τισ οικονομικές δυσκολίες και την έλλειψη αξιοπρέπειας μέχρι και στα βαθιά γεράματα... Και δεν είναι η μόνη οικογένεια... Υπάρχουν χιλιάδες.. Πραγματικά είναι απελπιστικό…Σε τι σημείο έχουν φτάσει τα πράγματα κ απο ότι φαίνεται όχι μόνο στη χώρα μας… Για έναν κοινό παρονομαστή ζούμε όλοι…Την αξιοπρέπεια…Την αξία αυτή που δεν ξεχωρίζει φύλο ούτε φυλή…Την αξίζουμε όλοι ανεξαιρέτως…Κ με πληγώνει αλλά θα έπρεπε να ήταν αξία δεδομένη για όλους μας…Θα έπρεπε να μας δίνεται απλόχερα…Λυπάμαι για αυτά που ακούω,για όσες αυτοκτονίες ακούω κάθε μέρα…Λυπάμαι όμως περισσότερο για αυτούς που μένουν κ είναι το βάρος αβάσταχτο…Κ για εκείνους τους άλλους που έχουν ακόμα τη δυνατότητα να δώσουν μια βοήθεια μα αρνούνται…Προτιμούν την ησυχία τους…Παριστάνουν πως δεν βλέπουν τον πόνο γύρω τους κ απλά προσπερνούν…Φτάσαμε όμως σε μια εποχή που ο καθένας δεν αξίζει να κοιτάει μόνο το τομάρι του…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου