Έχουμε βυθιστεί πια τόσο πολύ και τόσο βαθιά όλοι στις προσωπικές σκοτούρες μας και το μόνο που κάνουμε είναι να περιμένουμε μήπως και ακούσουμε καμιά δραματική είδηση για να κουνήσουμε συγκαταβατικά το κεφάλι μας και να νιώσουμε απογοήτευση για άλλη μια φορά. Φόνοι νεαρών παιδιών που σκοτώνουν τους γονείς τους (είτε πάσχουν από ψυχολογικά προβλήματα, είτε όχι), κακοποίηση ανηλίκων από τους δικούς τους, αυτοκτονίες κατά συρροή και άλλα πολλά παρόμοια που μας αηδιάζουν... Είναι αλήθεια πως όσο πάει ο άνθρωπος ''σκληραίνει'' και δεν έχει καμία όρεξη να ξεπεράσει τα ψυχολογικά του προβλήματα γιατί αισθάνεται αβοήθητος, δίχως ελπίδα. Γιατί την ελπίδα κάποιος μας την στερεί. Όχι ο κάποιος που κατηγορούμε όλοι όμως, ο ένας την στερεί στον άλλον με τα μυαλά που κουβαλάμε... Υπάρχουν όμως και κάποιες ειδήσεις που στο άκουσμά τους ξαναθυμάσαι τι σημαίνει αγάπη ανιδιοτελής και ανθρωπιά. 18 περίπου χρόνια πριν γεννιέται ένα αγόρι στις φυλακές της πολιτείας Uttar Pradesh της Ινδίας, από μητέρα η οποία κατηγορείται για φόνο τον οποίο η ίδια αρνείται να έχει διαπράξει. Ο σύζυγος της εξαφανίζεται και εκείνη αποδέχεται το γεγονός πως αν βγει ποτέ απο εκεί σίγουρα δεν θα βγει ζωντανή. Ο γιός της όμως που περιπλανιόταν απο οικογένεια σε οικογένεια δεν ξέχασε ποτέ τη μητέρα του και ως στόχο ζωής έβαλε την αποφυλακισή της για την οποία χρειάζονταν 10.000 ρουπίες (περίπου 140 ευρώ). Ο μικρός Kanhaiya δουλεύοντας κατάφερε να συγκεντρώσει το ποσό και τώρα, στην αγκαλιά της μητέρας του πλέον, κοιτά να δει πως θα συνεχιστεί η ζωή τους. 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου