Μέρες που είναι...

''Βαρέθηκα τα ίδια και τα ίδια!'', μια φράση την οποία έχουμε όλοι ξεστομίσει ουκ ολίγες φορές. Στην τελική σε ποιόν αρέσει να βλέπει το ίδιο έργο ξανά και ξανά από τη στιγμή που ξέρει απέξω και ανακατωτά την πλοκή και το τέλος? Όπως και να το κάνουμε όλους μας εντυπωσιάζει περισσότερο το άγνωστο. Ε λοιπόν δεν είμαι σίγουρη αν τελικά αυτό ισχύει. Αν ήταν έτσι, κάθε χρόνο τέτοιο καιρό δεν θα περίμεναν ένα σωρό άνθρωποι εναγωνίως την άφιξη τους στα γραφικά χωριουδάκια τους, αναμένοντας με λύσσα να σπάσουν τη νηστεία τους και να απολαύσουν το πατροπαράδοτο αρνάκι τους! Δεν θα μαζευόταν τόσος κόσμος στις εκκλησίες περιμένοντας να αντικρίσει το αναμενόμενο θέαμα ξανά και ξανά, να πει τις ίδιες φράσεις ξανά και ξανά, να δει τις ίδιες ταινίες ξανά και ξανά και προπάντων να νιώθει το ίδιο δέος και κατάνυξη κάθε χρόνο στον ίδιο βαθμό. Η αλήθεια βέβαια είναι πως αυτά είναι έθιμα των πιστών. Υπάρχει και η μερίδα εκείνων που ουδεμία κατάνυξη αισθάνεται, στην εκκλησία δεν πατάει, και συνεχίζει να μην πιστεύει σε τίποτα και κανέναν. Δεν επικροτώ τον φανατισμό σε καμία μορφή του. Ποτέ δεν βρήκα νόημα στα άκρα. Το ακραίο δεν μπορεί να αποφέρει ποτέ τίποτε καλό. Μόνο σύγχυση μπορεί να δημιουργήσει και στενά μυαλά ανίκανα να ''πάρουν αέρα''. Από τη μια πλευρά οι φανατισμένοι πιστοί σου ζαλίζουν τα μυαλά και σε τρελαίνουν με θεωρίες και ιστορικά γεγονότα και αποσπάσματα από τη Βίβλο και δεν συμμαζεύεται... Και στην τελική τους λες, δικαίωμα μου είναι είτε να πιστεύω είτε όχι, εσύ τι ζόρι τραβάς δηλαδή κυρία μου?? Ήρθα εγώ να σου αναλύσω τις δικές μου θεωρίες με τόσο έντονο ύφος και τόσο πείσμα? Εγώ μπορεί να έχω χάσει το παιδί μου, τον γονιό μου, κάποιον που αγαπούσα πολύ και δεν γουστάρω να πιστεύω σε τίποτα. Γιατί αν όντως πιστέψω πως υπάρχει δεν θα βγάλω ποτέ άκρη και νόημα γιατί συμβαίνουν όλα αυτά τα τραγικά σε μένα και σε τόσο μεγάλη μερίδα του κόσμου... Δεν παίρνω θέση, απλώς καταλαβαίνω και τις δύο πλευρές. Μπορεί και απο την άλλη να σου πει ο πιστός, και εμένα κάποιος που αγαπάω πολύ βρέθηκε ένα βήμα πριν το θάνατο και σώθηκε στο τελευταίο λεπτό, γιατί να μην πιστεύω ακράδαντα λοιπόν πως κάτι υπάρχει? Και οι δύο δίκιο έχουν από την οπτική τους. Κάτι άλλο δεν κατάλαβα ποτέ εγώ, εντάξει άλλοι έχουν το Θεό, άλλοι τον λένε Αλλάχ, αλλά πως γίνεται να ζεις και να μην πιστεύεις σε τίποτα απολύτως? Πως γίνεται? Τι φωνάζεις από μέσα σου όταν φοβάσαι, πως εξηγείς τα ανεξήγητα? Δεν προσεύχεσαι ποτέ για την υγεία των δικών σου? Δεν σε περιβάλλει ποτέ ένα κάποιο δέος για κάτι το άγνωστο? Ας μην συμφωνείς με εκείνους που το ονοματίζουν το άγνωστο, ας το αφήνεις αβάπτιστο, ας το έχεις σαν κάποια υψηλή αόρατη δύναμη στο μυαλό σου... Ας πιστέψεις σε μια όμορφη ιδέα...