Γεννιέσαι δεν γίνεσαι. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια που ισχύει για όλους μας. Πολλοί καταφέρνουν εκεί που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα είτε με σκληρή δουλειά (είτε με σκληρή...κομπίνα) να αποκτήσουν αξιοζήλευτες περιουσίες. Αυτούς τους λες απλά τυχερούς, δουλευταράδες, κομπιναδόρους, παμπόνηρους, επιχειρηματικά μυαλά. Είναι και κάποιοι άλλοι που τους έχουμε μάθει με τον όρο ''παιδιά θαύματα'' τα οποία συνήθως εξελίσσονται με τρόπο ο οποίος κάνει τους γονείς ανυπέρβλητα υπερήφανους. Μπορεί με το μυαλό τους να καταφέρουν να κερδίσουν υποτροφίες, υψηλόβαθμες θέσεις εργασίας στο εξωτερικό και να εξασφαλίζουν έτσι μια ονειρεμένη ζωή... Ωστόσο υπάρχει και μια άλλη κατηγορία, εκείνων οι οποίοι κάνουν μια τεράστια στροφή στη ζωή τους σε κάποιο ενδιάμεσο χρονικό σημείο γιατί έχουν αυτό λέμε ''άστρο'' να τους ακολουθεί πάνω από το κεφάλι τους και τους οδηγεί στο σωστό σημείο την σωστή στιγμή. Τελικά όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο, να τα λέμε και αυτά. Κουράγιο και πίστη στο ανθρώπινο είδος μου δίνουν ιστορίες ανθρώπων όπως εκείνη του Patch Adams (Hunter Doherty "Patch" Adams, το αληθινό του όνομα).
Πρόκειται για έναν άνθρωπο ο οποίος πέρασε δύσκολα παιδικά χρόνια, πράγμα το οποίο τον οδήγησε κάποια στιγμή στην κατάθλιψη, έχοντας στο ιστορικό του και απόπειρα αυτοκτονίας.
Οικειοθελώς λοιπόν, αποφάσισε να νοσηλευθεί σε ψυχιατρική κλινική, εκεί άρχισε να ανακαλύπτει πως όσοι βρίσκονταν γύρω του ίσως να μην ήταν και τόσο τρελοί αν τους αντιμετώπιζες όχι τόσο κυνικά και ψυχρά όσοι οι γιατροί. Καταφέρνοντας λοιπόν να βοηθήσει με τον τρόπο του ασθενείς να ξεπεράσουν τις φοβίες τους, μπήκε στη διαδικασία να ονειρεύεται πως θέλει να γίνει γιατρός έτσι ώστε να βοηθάει τον κόσμο. Όχι έτσι όπως έχουμε στο μυαλό μας την πατροπαράδοτη ''βοήθεια'' που προσφέρει ένας ειδικός ακολουθώντας τις λίγο-πολύ γνωστές ιατρικές μεθόδους. Εκείνος έβλεπε κάτι πιο πέρα από την προσπάθεια να σώζεις ζωές... Εκείνος είχε το όραμα να βελτιώνει την ποιότητας ζωής των ασθενών του, όση και αν τους απέμενε.
Γιατί ας μην ξεχνάμε πως οι ανίατες ασθένειες παραμένουν ανίατες και κανείς ποτέ δεν προσπάθησε να δεθεί με τέτοιου είδους ασθενείς. Εκείνος λοιπόν αποφάσισε να σπουδάσει Ιατρική και όσο και αν τον πολέμησαν οι ανώτεροι του για τις ιδιαίτερες μεθόδους που επέμενε να χρησιμοποιεί εκείνος δεν το έβαλε κάτω. Είχε ένα σπίτι στο οποίο με την βοήθεια άλλων σπουδαστών Ιατρικής περιέθαλπε αρρώστους αφιλοκερδώς. Όσο και αν πολεμήθηκε από δήθεν ειδικούς, εκείνος δεν το έβαλε κάτω και έκτοτε μεγάλος αριθμός γιατρών θέλησαν να αφήσουν τα προσωπικά τους ιατρεία και να βρεθούν κοντά στο έργο του. Μακάρι όλοι να ακολουθούσαμε με τόση ευλάβεια το όραμα μας και να βλέπαμε και λίγο πέρα από τη μύτη μας κ ίσως ο κόσμος να ήταν καλύτερος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου