Είναι αλήθεια πως ο χειρότερος θάνατος είναι εκείνος που δεν ήρθε ακόμα στο κορμί. Ο θάνατος της ψυχής, της καρδιάς, της ανθρωπιάς και του πνεύματος. Τις τελευταίες μέρες κάνει τον γύρο των sites ένα πολύ καλό άρθρο που δημοσιεύτηκε στη Lifo σχετικά με τους ζωντανούς νεκρούς που έχουν πλημμυρίσει τη χώρα μας και μάλλον εξαπλώνονται σε όλο τον κόσμο. Δεν είναι απλά ένα δακρύβρεχτο άρθρο, άλλωστε δεν είναι ούτε το πρώτο, ούτε το τελευταίο που έχει να κάνει με την απανθρωπιά στις μέρες μας. Όσο περνάει ο καιρός και αυξάνονται τα προβλήματα όλων μας τόσο δεν δίνουμε σημασία στα προβλήματα και την απελπισία των άλλων. Δεν πιστεύω πως υπάρχει άνθρωπος στις μέρες μας ο οποίος δεν έχει έστω δέκα παραδείγματα τέτοιου είδους. Όλοι μας περνάμε καθημερινά ξυστά από την απελπισία. Άνθρωποι που ζητιανεύουν έστω για λίγα ευρώ, άνθρωποι άρρωστοι μη έχοντας τη δυνατότητα να πάρουν τα φάρμακά τους, άνθρωποι που παθαίνουν κρίσεις πανικού, άνθρωποι ποτισμένοι από το άγχος και τη θλίψη. Αυτός είναι ο χειρότερος θάνατος. Η απεριόριστη απάθεια. Συνήθισε το μάτι στην κακουχία πλέον και τίποτα δεν μας σοκάρει ούτε μας ευαισθητοποιεί. Περπατάμε σαν ζομπι μέσα στο άγχος να τα προλάβουμε όλα και ακόμα να έχει κάποιος την ανάγκη μας δεν θα τον βοηθήσουμε. Θα προσπεράσουμε χωρίς δεύτερη σκέψη. Γιατί αυτός είναι ο χειρότερος θάνατος. Αυτός που δεν ήρθε και απλά τον περιμένεις υπομονετικά μη κάνοντας τίποτα να τον καθυστερήσεις. Βολεύεσαι στην ιδέα πως δεν είσαι ο μόνος που βυθίζεται στη στενοχώρια και απλά κάθεσαι απαθής. Το σώμα κινείται αλλά δεν υπάρχει πια ψυχή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου