Δεν ισχύει πλέον στην περίπτωση μας το ''ο θάνατος σου, η ζωή μου''. Για να αληθεύει κάτι τέτοιο θα πρέπει να υπάρχουν και διαφορετικά κοινωνικά στρώματα. Τώρα πια όλοι κοντεύουμε να γίνουμε ένα. Αλλά όχι με την καλή έννοια, ένα όπως λέμε ενωμένοι. Ένα, όπως λέμε ένα με τα σκ@τ@. Πονάει αλλά αυτή είναι η αλήθεια. Αμέτρητες αυτοκτονίες καθημερινά και ένας κοινός παρονομαστής. Ανεργία κατά κύριο λόγο. Μέχρι πριν κάποια χρόνια δεν μπορούσαμε καν να φανταστούμε ορισμένα πράγματα, ούτε στους πιο τρελούς μας εφιάλτες. Ούτε εκεί. Πλέον όχι μόνο στοιχειώνουν τα όνειρα μας, έχουν ήδη πραγματοποιηθεί. Τόσες αυξήσεις σε κάθε τι χρήσιμο για την επιβίωση μας και τόσες μειώσεις πάλι σε κάθε τι απαραίτητο για να ζήσουμε. Περικοπές, πετσοκομμένες συντάξεις και πάλι από την αρχή. Η ΕΡΤ, τα νοσοκομεία, οι δάσκαλοι... Όλα καταρρέουν. Και αφού μας τα πήραν όλα και μας έχουν καθηλώσει σε μια πολυθρόνα να βλέπουμε το θάνατο μας να περνάει μπροστά από τα μάτια μας, αφού μας έχουν φυλακίσει σε τέσσερις τοίχους, αφού το μόνο που απέμεινε είναι η στέγη πάνω από το κεφάλι μας, τώρα το παιχνίδι χοντραίνει κ άλλο. Τώρα παίζονται όλα για όλα και είναι η τελευταία ευκαιρία μας να γίνουμε ένα. Τώρα έχουν αρχίσει οι συζητήσεις για το τι θα γίνει με χιλιάδες ανθρώπους που ενδέχεται να χάσουν και το τελευταίο πράγμα που τους απέμεινε, τα σπίτια τους. Αυτή είναι η νέα εντολή προς την Ελλάδα. Και όπως έχουμε δει μέχρι σήμερα ότι μας διατάξουν, το πράττουμε σηκώνοντας και τα χέρια ψηλά. Και αναρωτιέμαι, άντε και μας πετάνε όλους έξω απ τα σπίτια μας, μετά τι σκοπεύουν να τα κάνουν? Τελικά είμαστε σίγουροι πως οι ξένοι μας μισούν, ή μήπως οι ίδιοι οι Έλληνες μισούμε περισσότερο τη χώρα μας...? 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου