Σε λυπάμαι...

Όχι με την κακή ή μίζερη έννοια. Εννοώ πως είναι κρίμα να σου συμβαίνουν όλα αυτά, να αναγκάζεσαι να τα ζεις και να πρέπει να βρεις τρόπους να τα αντιμετωπίσεις φυσιολογικά, ενώ κάθε άλλο παρά φυσιολογικά είναι. Είναι σκέτη παράνοια. Συνήθως όταν λασκάρει η βίδα μας δεν είμαστε εμείς οι ίδιοι που υποφέρουμε τόσο, όσο εκείνοι γύρω μας, οι δικοί μας άνθρωποι που νοιάζονται και μας αγαπούν και πονάνε να μας βλέπουν έτσι. Εφόσον λοιπόν εμείς δεν έχουμε την επιλογή να σκεφτούμε καθαρά ή να δράσουμε βάσει λογικής τείνουμε να φέρνουμε σε ανυπόφορα δύσκολη θέση τα άτομα που είναι ενεργά στη ζωή μας. Επειδή τους έχει απομείνει μια δόση λογικής ακόμα και στέκονται εκεί να μας βλέπουν να ξεφτιλιζόμαστε, ανήμποροι να μας σώσουν ή να μας δώσουν να καταλάβουμε τη διαφορά και να σωφρονιστούμε. Είναι θλιβερό και δυστυχώς δεν το επιλέγουν ούτε εκείνοι, μα ούτε εμείς. Κάποιες καταστάσεις είναι υπέρ των δυνάμεων μας. Το μυαλό παίζει τα πιο περίεργα παιχνίδια ως γνωστόν. Τι σταυρό κουβαλάει ο καθένας, το ξέρει μόνο αυτός.

 '' Όταν η αδερφή μου παθαίνει μανιακό επεισόδιο πιστεύει πως έχει υπερδυνάμεις. Μπορεί να βγει από το σπίτι και να αρχίσει να γδύνεται. Αναπτύσσει στο μυαλό της θεωρίες συνομωσίας εναντίον της. Πιστεύει πως η κυβέρνηση συνομωτεί για να την βγάλει απτη μέση. Της μπαίνει η ιδέα πως έχει διαπράξει κάποιο έγκλημα και έκτοτε έχει θέσει σε κίνδυνο όλη την οικογένεια μας. Το αποκορύφωμα είναι πως αρκετές φορές δεν πιστεύει πως είμαι εγώ που της μιλάω, αλλά ένα αντίγραφο του εαυτού μου που προσπαθεί απεγνωσμένα να την πείσει πως είναι εγώ. Κάποτε έκλεψε το ποδήλατο κάποιου στο δρόμο επειδή νόμιζε πως πρωταγωνιστεί σε κάποια ταινία και έπρεπε να λάβει μέρος σε αγώνα μέχρι το Άγαλμα της Ελευθερίας. Ευτυχώς κάποιος την σταμάτησει και την οδήγησε στο νοσοκομείο. Μπορεί όλα αυτά να σας ακούγονται κάπως αστεία, παράνοια με μια ευχάριστη νότα, αλλά πιστέψτε με δεν υπάρχει τίποτα ωραίο ή διασκεδαστικό σε αυτή την κατάσταση. Είναι σπαρακτικό να την βλέπω έτσι. Το πιο παράξενο συναίσθημα που νιώθω κάθε φορά που την βλέπω έτσι, είναι πως την κυριεύει ένα είδος ακατανίκητης ελευθερίας που τολμώ να πω πως το ζηλεύω. Αισθάνομαι πως όλοι κρύβουμε μια μικρή ή μεγάλη δόση τρέλας μέσα μας παρότι κάνουμε τα αδύνατα δυνατά να κυκλοφορούμε με την πανοπλία της λογικής, μην τυχόν και μας περάσουν για μουρλούς! Εκείνη όμως έχει την ικανότητα να πετάει αυτή την πανοπλία και να ξεγυμνώνεται (μεταφορικά και κυριολεκτικά δυστυχώς). Δεν σας κρύβω πως έχω φτάσει σε σημείο να σκεφτώ να την ακολουθήσω τρέχοντας πίσω της στην πόλη, αλλά δεν θα το έκανα γιατί δεν είναι σε θέση να βάλει όρια σε αυτό...''. Μια από τις χιλιάδες ιστορίες ανθρώπων που ζουν έτσι...