Καληνύχτα Ελλάδα...

Καληνύχτα Ελλάδα, αυτή η χώρα δεν θα αλλάξει ποτέ. Νίκησε ο Ρωμανός. Εγώ αναρωτιέμαι όμως παρόλα αυτά αν όντως αυτό θεωρείται νίκη. Δεν ήταν προσωπικό το ζήτημα, αυτό δεν κατάλαβαν οι πολλοί. Κωλόπαιδο τον ανέβαζαν, αναρχικό τον κατέβαζαν. Κάποιοι πονόψυχοι τον συμπονούσαν λαμβάνοντας υπόψιν πως ένα παιδί σε τόσο νεαρή ηλικία βίωσε κάτι τόσο απάνθρωπο και οδυνηρό που καλώς ή κακώς τον έστρεψε σε ένα μονοπάτι που ήθελε να προκαλέσει αναταραχή. Πως να τον αδικήσεις? Άλλοι πάλι τάσσονται εναντίον του και λένε πως και αυτός και ο αδικοχαμένος Αλέξης προέρχονταν από πλούσιες οικογένειες και ήταν τα λεγόμενα ''πλουσιόπαιδα'', με όλη την αρνητική έννοια που μπορεί να ποτίσει αυτή τη λέξη. Σε ένα από τα ακριβότερα ιδιωτικά σου λέει πήγαιναν. Ωραία λοιπόν, άρα καλά να πάθουν τα βρωμόπαιδα και ντροπή τους που γεννήθηκαν σε πλούσιες οικογένειες. Αλληλεγγύη μόνο στα φτωχαδάκια. Γιαυτό δεν πιστεύω πως αυτή η χώρα και τα μυαλά των ανθρώπων της δεν θα αλλάξουν ποτέ των ποτών. Η νίκη Ρωμανού ήταν ένα μεγάλο βήμα όχι μόνο για εκείνον προσωπικά, αλλά και για όλους τους ανθρώπους που έχουν δικαίωμα στη μόρφωση, ακόμα και πίσω απ'τα κάγκελα. Σίγουρα κανείς δεν ξέρει αν είναι τόσο η δίψα για μάθηση ή απλώς θέλησε την ευκαιρία να αποδράσει. Σταυρώστε τον. Γιατί είναι εξωπραγματικό να θες να αποδράσεις από έναν χώρο που σε κρατούν εσώκλειστο για σωφρονιστικούς λόγους υποτίθεται μα το μόνο που κάνουν είναι να σε βγάζουν από κει μέσα χειρότερο τέρας από όσο πιστεύουν πως είσαι. Όποιο και να ταν το κίνητρο εν πάσει περιπτώσει δεν έχει σημασία πια. Κερδήθηκε ένας αγώνας για ίσα δικαιώματα στην εκπαίδευση και τη μόρφωση. Με βραχιολάκι ή χωρίς ο αγώνας κερδήθηκε. Ξέρουμε όλοι πολύ καλά πως κανένα υψηλόβαθμο καθίκι δεν το συνέφερε να πεθάνει ο Ρωμανός. Δεν τον λυπήθηκε κανείς.Αλλά μετά από αυτό θα ξέσπαγε κανονικότατος πόλεμος. Αυτό που με εξοργίζει εμένα δεν είναι ότι ένα παιδί με το παρελθόν του Ρωμανού διέπραξε το αδίκημα της κλοπής, αλλά το ότι ούτε οι μισοί από αυτούς που εξεγείρονται και ξεσηκώνονται διψώντας να καταστρέψουν την Αθήνα και τις περιουσίες του κάθε πικραμένου, τάχα μου δήθεν στο βωμό των ίσων δικαιωμάτων για όλους, δεν έχουν ιδέα αν τους ρωτήσεις την ώρα εκείνη που τους πετυχαίνεις να μπουρλωτιάζουν ένα τυχαίο αυτοκίνητο ή ένα τυχαίο μαγαζάκι στο κέντρο της Αθήνας. γιατί το κάνουν. Εκείνοι είναι το πραγματικό πρόβλημα στην κατάσταση. Και κάθε χρόνο στην επέτειο του Αλέξη που καίγεται το πελεκούδι, πάλι εκεί θα τους βρεις τους ανίδεους, τους ανήξερους. Να σπάνε και να γκρεμίζουν μη έχοντας την παραμικρή ιδέα γιατί συμβαίνει αυτό το μπάχαλο. Απλώς εκείνη την ημέρα αντί να πουν ''Πάμε για καφέ?'', λένε ''Πάμε να τα σπάσουμε?''. Ιδέα δεν έχουν και καρφί δεν τους καίγεται και να ψοφήσει ο κάθε Ρωμανός. Αυτοί είναι εκείνοι που στερούν την ελπίδα από τον τόπο αυτόν. Εκείνοι που δεν ενδιαφέρονται για την ουσία, ούτε για κανένα ανθρώπινο δικαίωμα. Θέλουν απλώς λίγο δράση και λίγο τζέρτζελο. Μακάρι όπως ο Ρωμανός δικαιώθηκε, έτσι να δικαιωθούν και μια μέρα έστω τα μισά παιδιά από κείνα που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα και οι οικογένειες τους δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να τα σπουδάσουν. Γιατί αυτό είναι ακόμα πιο θλιβερό. Νέοι άνθρωποι που κερδίζουν υποτροφίες αλλά δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν οικονομικά ούτε στα βασικά. Ας αρχίσει σιγά σιγά να επεκτείνεται και αυτό το ζήτημα. Δεν τελείωσε τίποτα στο Ρωμανό, ίσα ίσα τώρα θα πρεπε να αρχίσει...