Τι είναι σάτιρα?

 

Ακόμα σπάω το κεφάλι μου να βρω τον ορισμό της σάτιρας. Ο καθένας έχει μια δική του θεωρία επί του θέματος. Για την ακρίβεια όλη σε ένα συμφωνούμε. Η σάτιρα είναι καλή μονάχα όταν δεν αγγίζει εμάς τους ίδιους. Ειδάλλως είναι εξύβριση. Αυτός είναι ο ιδανικός ορισμός της λοιπόν. Θέλεις να σατιρίζουν εκείνον που σου τη δίνει στα νεύρα, την αντίπαλη ομάδα, το αντίπαλο κόμμα. Τι γίνεται όμως μόλις η σάτιρα ξεπεράσει τα δικά σου όρια και γίνει πιο προσωπική? Πάντα πίστευα πως οι άνθρωποι που κάνουν σατιρικές εκπομπές διατρέχουν τον μεγαλύτερο κίνδυνο για τη σωματική τους ακεραιότητα! Χωρίς φυσικά αυτό να σημαίνει πως τους κατατάσσω εκτός συστήματος. Χωμένοι βαθιά στο σάπιο σύστημα είναι και εκείνοι και σαφώς εκπροσωπούν συμφέροντα. Αλλιώς θα σατίριζαν κυριολεκτικά τους πάντες και τα πάντα. Είναι και μερικές φορές που σατιρίζουν ακόμα και όσα οι ίδιοι πρεσβεύουν αλλά φροντίζουν να το κάνουν με τρόπο πιο χαριτωμένο και όχι τόσο βάναυσο. Η σάτιρα δεν γίνεται με το γάντι, όμως. Στην προκειμένη στιγμή ο κόσμος καίγεται και εμείς ασχολούμαστε με την διαμάχη Λαζόπουλου - Ν.Δ. Αυτό είναι κατάντια. Φανατιζόμαστε τόσο πολύ και σχεδόν ξεχνάμε πως εμείς ανήκουμε στην αντίπερα όχθη. Στην πλευρά εκείνων που αυτοκτονούν λόγω χρεών. Ο Λάκης, ο Αντώνης, ο Άδωνις, η Μαρία και όλοι εκείνοι μια χαρά θα την βρουν την άκρη. Είτε με τα λεφτάκια τους στο εξωτερικό, είτε με τα λεφτάκια τους στο εσωτερικό. Όπως πολύ σωστά κατ εμέ άκουσα κάπου, αν ο Charlie είχε θέσει στο στόχαστρο έναν άλλο Θεό, τον δικό μας Ιησού π.χ., εκεί είναι που θα ήθελα να μας δω να εξαγριωνόμαστε και να λαμβάνουμε μέρος σε πορείες με στόχο την ελευθερία της έκφρασης. Τώρα που η σάτιρα του Hebdo αφορούσε κάτι που ούτως ή άλλως καταδικάζουμε, τώρα είναι εύκολο να μιλάμε για το δικαίωμα της δημοκρατικής και ελεύθερης έκφρασης.