Γραμμένους σας έχω!

Γραμμένους και με ανεξίτηλο μελάνι σου λέω. Καταγεγραμμένοι είστε όλοι στα απόκρυφα σημεία μου. Δεκάρα τσακιστή δεν δίνω είτε κυβερνήσει ο ένας είτε με κυβερνήσει ο άλλος. Λες και ζω και βασιλεύω σ άλλη χώρα. Τι με νοιάζει εμένα στην τελική ποιός είναι ο Πρωθυπουργός μου? Λες και ζω στην Ελλάδα... Χμμμ, με τη μόνη διαφορά πως έχω την τύχη και ατυχία παράλληλα να ζω όντως στην Ελλάδα. Άρα πως είναι δυνατόν να μην με νοιάζει? Ποτέ μου δεν τους κατάλαβα αυτούς τους ανθρώπους. Εντάξει να είσαι αναποφάσιστος και να μην δίνεις την ψήφο σου με 100% σιγουριά γιατί έτσι όπως τα κάνανε μόνο η σιγουριά δεν μπορεί να σε φάει. Μάλλον η μαρμάγκα θα σε φάει και εσένα και εμένα. Ήθελα να ξερα μονάχα πως περιμένεις να αλλάξει το παραμικρό άμα δεν σηκώνεις τον κώλο σου να πας ούτε μέχρι το εκλογικό κέντρο. Ποιός περιμένεις να βγάλει το αποτέλεσμα για σενα? Όλοι οι υπόλοιποι? Τι είσαι? Άβουλο πλάσμα? Το μόνο χειρότερο κατά τη γνώμη μου μετά τα απόλυτα φασισταριά που ψηφίζουν τους δολοφόνους μέσα από την φυλακή, είναι οι ''δεν με νοιάζει''. Εκείνοι που απέχουν γιατί έχουν αγανακτίσει λέει. Λες και εμείς τρώμε με χρυσά κουταλοπίρουνα και είμαστε μέσα στην θετική ενέργεια και την αρμονία! Βρέθηκα προχθές σε μια γνωστή αλυσίδα καταστημάτων (στην οποία θα βρεις την νοστιμότερη ζαμπονοτυρόπιτα! Ο νοών νοείτω!) και άκουσα διάλογο ανάμεσα στους 2 υπαλλήλους. 
-Τι ώρα σχολάμε ρε? (αναρωτιέται ο Γ.)
-Αστα φίλε. Έχουμε μέλλον ακόμα. Στις 5. (απαντάει ο Σ.)
-Πω ρε γαμώτο. Τσίμα-τσίμα θα προλάβω.
-Τι να προλάβεις ρε?
-Να ψηφίσω μωρέ... Εσύ προλαβαίνεις?
-Τι λες ρε μ....! Όρεξη νομίζεις την έχω να πάω να ψηφίσω. Από τις 5 το πρωί είμαι εδώ. Σπίτι μου θα πάω και ας γίνει ότι θέλει. Σκασίλα μου.

Πήρα την ζαμπονοτυροπιτούλα μου και έφυγα. Σκεφτόμουν όμως πόσοι μα πόσοι άνθρωποι, νέοι άνθρωποι που θα έπρεπε να παίζουν καθοριστικό ρόλο στα πράγματα, σκέφτονται έτσι. Μας έχουν πείσει πως η πολιτική είναι για λίγους και εκλεκτούς. Δεν πάει έτσι όμως ρε γαμώτο. Μας αφορά όλους, Το αν θα έχουμε να φάμε μας αφορά όλους. Αν δεν έχουμε άποψη πως γίνεται να τολμάμε να παραπονιόμαστε? Πρέπει να είμαστε των άκρων? Ή να μην έχουμε ιδέα, ή να είμαστε παντογνώστες? Αγαπητέ μου φίλε Σ. πολύ φοβάμαι πως με αυτά τα μυαλά μάλλον δεν έχουμε ''μέλλον ακόμα''...