Μετά θάνατον αναγνώριση...

Από ένα σωρό καλλιτέχνες που γίνονται γνωστοί και αναγνωρίζεται το έργο τους μετά θάνατον, φαίνεται να παραδειγματίζονται και ορισμένα άρρωστα γουρούνια. Σαφώς και προσβάλλω τα γουρούνια αυτή τη στιγμή. Άνθρωποι που αφού δεν κατάφεραν με θεμιτά μέσα να κάνουν το όνομα του ευρέως γνωστό όσο βρίσκονταν ακόμη εν ζωή, αποφασίζουν να τους μαθαίνει το πανελλήνιο όταν αποδημήσουν εις... κόλασιν. Γιατί εις Κύριον αποκλείεται. Από μικρή πίστευα πως όλα γίνονται για κάποιο λόγο. Μεγαλώνοντας σπάω το κεφάλι μου να τον βρω κάθε φορά. Επίσης πίστευα πως όταν άκουγα για κάποιο τρομερό δυστύχημα πάντα σκεφτόμουν πως μάλλον θα ήταν η ώρα του ανθρώπου να φύγει και αν δε έφευγε με τον έναν τρόπο, θα έφευγε με τον άλλον. Όταν για παράδειγμα έβλεπα ταινίες με τραγικές πτώσεις αεροπλάνων, με ένα σωρό θύματα πάντα σκεφτόμουν πως η μοίρα συγκέντρωσε τον συγκεκριμένο αριθμό ατόμων σε ένα μέρος για να τους εξοντώσει όλους μονομιάς. Πίστευα πως δεν είναι τυχαία η επιλογή και πως είναι όλων η ώρα τους. Δεν ξέρω αν πιστεύω στην ίδια θεωρία πλέον. Πάντως η τραγωδία που συνέβη τώρα στην Germanwings σίγουρα αποτελεί άλλη περίπτωση. Μια περίπτωση στην οποία ένας άρρωστος άνθρωπος παίρνει στο λαιμό του 149 άτομα επειδή θέλησε ο ίδιος να βάλει τέλος στη ζωή του. Σοκ μου προκαλεί πως στην ευχή ένα ψυχικά διαταραγμένο άτομο, το οποίο έχει νοσηλευτεί σε ψυχιατρείο με αφορμή συχνές κρίσεις πανικού, γίνεται να έχει στα χέρια του την τύχη τόσων αθώων ανθρώπων που τώρα τους θρηνούν οι οικογένειες τους. Εδώ λέμε πως με το τρελόχαρτο κάνεις αμάν να βρεις και την πιο τελευταία δουλειά και ο τύπος αυτός έχοντας ήδη παρουσιάσει σοβαρά προβλήματα ακόμα και κατά τη διάρκεια εκπαίδευσης του, βρίσκεται μέσα στο πιλοτήριο? Έίναι δυνατόν να κάνουν ένα και μοναδικό ψυχολογικό τέστ σε άτομα με τέτοιες θέσεις? Έτσι γίνεται πάντα όμως... Πρώτα πρέπει να θρηνήσουμε θύματα και ύστερα να ληφθούν τα απαραίτητα μέτρα. Τι λόγια να πει κανείς σε αυτές τις οικογένειες που έμειναν πίσω? Πόσο πόνο μπορεί να χωρέσει η λέξη κουράγιο μέσα της...?