Μια εικόνα, χίλιες λέξεις...

Κοινότοπος τίτλος το ξέρω, αλλά ταιριάζει γάντι μόλις το μάτι σου αντικρίσει την συγκεκριμένη εικόνα. Κάνει τον γύρο του κόσμου τα τελευταία 24ωρα και δεν είναι να απορεί κανείς το γιατί. Στην εν λόγω εικόνα απεικονίζεται ένα παιδάκι (το φύλο έχει διχάσει κάπως, αλλού γράφουν κορίτσι και αλλού αγόρι), το οποίο σηκώνει τα χέρια ψηλά στο θέαμα μιας κάμερας, μπερδεύοντας την με όπλο. Το περιστατικό έλαβε χώρα στην Συρία, όπου είναι οφθαλμοφανές πως αυτό που λέμε ''παιδική ηλικία'' για κάποια παιδάκια δεν έχει υπάρξει ποτέ. Γιατί εκείνα τα αθώα πλασματάκια, είχαν την ατυχία να έρθουν στον κόσμο σε έναν τόπο όπου αναγκάζονται από την κούνια τους να ζουν την αθλιότητα και την εξαθλίωση του πολέμου. Αυτά τα αθώα ματάκια δεν έχουν αντικρίσει ποτέ το υπερθέαμα των Jumbo παιχνιδιών όπως όλα εμείς, ούτε έχουν τα ίδια προβλήματα όπως εμείς στην ηλικία τους. Δηλαδή πως η μαμά και ο μπαμπάς δεν μας πήραν εκείνο το παιχνίδι, αλλά το άλλο. Και κλαίγαμε... κλαίγαμε... Νομίζαμε πως ήρθε το τέλος του κόσμου που δεν μπορούσαμε να αποκτήσουμε ότι δούμε στην τηλεόραση. Ζούσαμε και εμείς το δράμα μας. Μακάρι αυτό να ήταν το δράμα που θα ζούσαν όλα τα αγγελούδια του κόσμου. Πως η μαμά δεν τους πήρε i phone από το δημοτικό ακόμα, πως ο μπαμπάς δεν φρόντισε να αντικαταστήσει το παλιό play station 3 με το 4, πως ο νονός δεν βρήκε λαμπάδα ραπουνζέλ και η νονά φέτος έφερε μόνο λαμπάδα και όχι παπούτσια λόγω κρίσης. Αυτή την κρίση βιώνουν κάποια παιδάκια, ενώ κάποια άλλα βιώνουν μια κρίση που έχει επηρεάσει όλη τους την ζωή και την πορεία της μετέπειτα. Γιατί γίνονται μάρτυρες εικόνων που δεν θα έπρεπε να έχουν δει ποτέ και που άλλα παιδιά τις βλέπουν καθημερινά στα χαζοπαίχνιδα που παίζουν με μανία και πόρωση και πλέον το μάτι τους έχει εξοικειωθεί στην βία και στα όπλα. Όλα καλά όταν σε χωρίζει μια οθόνη, μια εικονική -μόνο- πραγματικότητα από αυτό το απάνθρωπο κομμάτι του κόσμου. Τι γίνεται όμως όταν ένα πλασματάκι ζει μέσα σ αυτήν την εικονική πραγματικότητα? Μια αλήθεια που του κλέβει την παιδικά του ηλικία πριν καλά καλά προλάβει να την γνωρίσει. Τουλάχιστον αυτά τα παιδάκια δεν ξέρουν τι χάνουν. Δεν έχουν ιδέα πως ζουν ένα σωρό άλλα παιδάκια μέσα στην τελευταία λέξη της τεχνολογίας και μέσα στα παιχνίδια. Και όμως, παρόλα αυτά εγώ εξακολουθώ να λυπάμαι τα παιδάκια στην αντίπερα όχθη. Όχι εκείνα που βίωσαν την σκληρότητα στο πετσί τους και επιβίωσαν. Αυτά τα παιδιά είναι οι αληθινοί ήρωες. Λυπάμαι όλα τα παιδιά που ζουν τόσο άνετα και πλουσιοπάροχα και μπορούν να αποκτήσουν ότι βάλουν κατά νου μονομιάς. Εκείνα είναι που μια μέρα ίσως αναγκαστούν να φάνε το μεγάλο χαστούκι της ζωής. Γιατί δυσκολότερα βγαίνεις από την κόλαση και οδεύεις προς τον παράδεισο, παρά το αντίστροφο. Προς Θεού, δεν εύχομαι κακό για καμία παιδική ψυχούλα, δεν της αξίζει. Απλώς λυπάμαι να βλέπω άπληστα, αχάριστα παιδάκια που έχουν την ευκαιρία να μορφωθούν μα θα την πετάξουν στα σκουπίδια επειδή έχουν καλύτερα πράγματα να κάνουν για να γεμίσουν την ώρα τους, την ίδια στιγμή που για κάποια άλλα το σχολείο θα ήταν μια όαση στην έρημο που ζουν. Το μόνο που εύχομαι, είναι μια καλύτερη ζωή, ένα καλύτερο αύριο και μια ΠΟΛΥ καλύτερη τύχη για εκείνα τα αγγελούδια που ζουν υπό τον φόβο του όπλου. Μακάρι τα μόνο όπλα που θα βλέπουν από εδώ και μπρος να είναι εκείνα των Jumbo...