Πάει κ αυτό το Πάσχα...

Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος ένα σωρό πιστοί (ενδεχομένως και άπιστοι) γιόρτασαν το Πάσχα. Πάσχα και Χριστούγεννα, οι δύο μεγαλύτερες γιορτές της χριστιανοσύνης. Ένα σωρό έθιμα και παραδόσεις που κουβαλάμε από τους προγόνους μας και πασχίζουμε με νύχια και με δόντια να τις περάσουμε και στους απογόνους μας. Εκείνους τους απογόνους που πιο πολύ σαν βασανιστήριο φαντάζουν τα έθιμα στα μάτια τους παρά σαν παραδόσεις που πρέπει πάσει θυσία να παραμείνουν ζωντανές και ανεξίτηλες στο χρόνο. Τσουγκρίζεις τα κατακόκκινα αυγουλάκια σου και εύχεσαι να μπορούσες να ''τσούγκριζες'' μερικά στα κεφαλάκια μερικών λατρεμένων συγγενών σου. Από τις δύο γιορτές πάντως το Πάσχα είναι ομολογουμένως πιο καταθλιπτικό ενώ τα Χριστούγεννα αισθάνεσαι μια εφορία εφόσον γιορτάζεις την γέννηση του σωτήρα σου. Το Πάσχα από την άλλη, σβήνουν τα πολύχρωμα λαμπιόνια σε όλες τις πόλεις και επικρατεί μια μουντή ατμόσφαιρα. Το μόνο που μένει ίδιο είναι ο φόβος και ο τρόμος των κατακαημένων των αμνοερίφιων τα οποία δεν έχουν τρόπο να γλιτώσουν από την έρμη την μοίρα τους που τα προστάζει να καταλήξουν μέσα στα αχόρταγα στομάχια μας. Μέχρι όμως να φτάσεις στην απόλυτη απόλαυση του σουβλιστού αρνιού πρέπει να περάσεις και εσύ τα πάθη του Κυρίου σου (έτσι το νιώθεις τουλάχιστον) και να νηστέψεις σαν καλός χριστιανός που είσαι. Σαράντα μέρες στέρησης και μετά έρχεται η πολυπόθητη ανταμοιβή σου. Κάθεσαι στο τραπέζι και μετά το πασχαλινό τσιμπούσι αδυνατείς να σηκωθείς. Έχεις γίνει ένα με την καρέκλα. Παιδιά εκνευρισμένα που αναγκάζονται να φάνε στη μάπα τα συγγενολόγια αντί να απολαμβάνουν τις σχολικές διακοπές τους με τα φιλαράκια τους, μεγάλοι που σου μετράνε τις μπουκιές και φροντίζουν να ανέβεις 3 νούμερα στα παντελόνια μετά από αυτή την τιμημένη μέρα και ακόμα μεγαλύτεροι που σκεπτικοί νοσταλγούν όσους θα ήθελαν να είχαν μαζί τους εκείνη την μέρα αλλά και όλες τις υπόλοιπες. Θα θελαν με τη σκέψη να γεμίσουν τις άδειες καρέκλες που τους πονάνε. Ο καθένας χάνεται στην σκέψη του αλλά παρόλα αυτά είναι ο ένας δίπλα στον άλλο με έναν κοινό παρονομαστή. Τη σούβλα! Και ότι έχεις χάσει στη νηστεία να που στο επιστρέφει πλουσιοπάροχα ο θεάνθρωπος μέσα σε μία μόνο μέρα. Το λες και ''θαύμα''!