Μάνα.

Μεγάλη κουβέντα, βαριά λέξη, κουβαλάει ένα σωρό νοήματα στην πλάτη της και κρύβει άλλα τόσα μέσα της. Δύσκολο να είσαι. Πολύ δύσκολο. Επίπονο στην αρχή. Επίπονο την ώρα του τοκετού. Επίπονοι εννιά ολόκληροι μήνες που κουβαλάς μια νέα ζωούλα μέσα σου και εξαιτίας της αλλάζει ριζικά η δική σου. Πάει η καθημερινότητα όπως την ήξερες. Αποχαιρετάς και το κορμί στο οποίο ζούσες πριν από αυτήν. Το βλέπεις να φουσκώνει μέρα με τη μέρα και παράλληλα η δική σου προσωπική ζωή να συρρικνώνεται. Ζεις για αυτήν. Γίνεται αυτή η ζωή σου. Δεν έχεις και άλλη επιλογή. Μάνα. Δεν υπάρχει σκληρότερη δουλειά από αυτήν. Είσαι stand by 24 ώρες το 24ωρο. Ακόμα και τίποτα να μην έχεις σπουδάσει, κανένα πανεπιστήμιο να μην έχεις βγάλει. Αναγκάζεσαι. Αναγκάζεσαι να γίνεις και γιατρός και διαιτητής και παραμυθάς και νοσοκόμα και μαγείρισσα και καθαρίστρια και ένα σωρό άλλα. Πασχίζεις να γίνεις ένα σωστό πρότυπο για αυτό το πλάσμα. Για να μεγαλώσει όσο το δυνατόν καλύτερα γίνεται. Για να έχεις το κεφάλι σου ήσυχο όταν θα πάψει πλέον να προστατεύεται κάτω από τα φτερά σου και θα χρειαστεί να πετάξει μόνο του. Έχεις ανάγκη να ξέρεις πως θα πάρει τον σωστό δρόμο, μόνο που αυτό δεν θα είσαι ποτέ σε θέση να το ξέρεις και αυτό πονάει. Πρέπει να πονάει πολύ. Ξέρεις καλά πως όταν το βλέπεις να κλαίει και να σπαράζει για αισθηματικής φύσεως προβλήματα και νιώθει πως ήρθε το τέλος του κόσμου, θα γιατρευτεί σύντομα. Τα έχεις και περάσει και εσύ και ξέρεις. Και όμως δεν υπάρχουν λόγια να του πεις. Αφενός εκείνο νιώθει πως δεν το καταλαβαίνεις γιατί ως δια μαγείας φύτρωσες σε αυτό τον κόσμο και πέρασες σε fast forward το στάδιο της εφηβείας και μπήκες κατευθείαν στα βάσανα. Αφετέρου εσύ πιστεύεις πως με κάποιο μαγικό ραβδάκι θα το αποτρέψεις από το να κάνει τα ίδια λάθη με σένα. Άνιση μάχη. Παλεύετε όμως και οι δύο πλευρές με περίσσια αγάπη και υπομονή. Κάποια στιγμή θα συναντηθείτε στον δρόμο της ζωής και θα καταλάβετε απόλυτα ο ένας τον άλλον. Γιορτάζουμε την γιορτή της μητέρας μια φορά το χρόνο. Εκείνη την μέρα της αφιερώνει το ημερολόγιο αλλά ξέρουμε καλά πως της αξίζουν όλες. Δουλεύει αδιάκοπα και σκληρά μέχρι να σε καταστήσει άνθρωπο έτοιμο να βγει στην κοινωνία. Όταν όμως έχει κάνει πια το καθήκον της και ο ρόλος της πλέον δεν είναι πρωταγωνιστικός τότε αρχίζουν τα πραγματικά σκούρα. Όταν σου έχει δώσει πλέον τα φώτα της και νιώθεις πως έχεις αρκετά εφόδια να πορευτείς μόνος. Τότε εκείνη μαραζώνει. Τότε είναι που εύχεται να ξαναζούσε τον τοκετό σου και όλα πάλι απτην αρχή όσο και αν πόνεσε. Γιατί το σκληρότερο κομμάτι της μητρότητας είναι η παραδοχή. Η παραδοχή πως το μικρό σου πράγματι μεγάλωσε και παίρνει τη ζωή του στα χέρια του. Ποτέ όμως κανένας και τίποτα στη ζωή δεν θα καταφέρει να πάρει τη θέση της στην καρδιά μας. Πάντα θα είναι ο άνθρωπος που κόπιασε σαν σκλάβος να έχεις εσύ την ζωή που ονειρεύεσαι. Πάντα θα είναι κάτι το ανώτερο. Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλες τις μανούλες.