Στην απομόνωση...

Έπεσα πάνω σ ένα άρθρο σε σχέση με τον πιο απομονωμένο άνθρωπο του πλανήτη... Περιείχε πλούσιο φωτογραφικό υλικό και έσπευσα να το δω εναγωνίως, εφόσον έτρεμε η ψυχή μου μήπως η λήψη της φωτογραφίας μου δεν ήταν κολακευτική. Με φόβισε η ιδέα πως μπορεί να βρεθώ προ εκπλήξεως και αντί για τον εαυτό μου να αντικρίσω κάποιο συγγενικό μου πρόσωπο ή ακόμα κάποιον πολύ καλό φίλο. Αγχώθηκα πάλι. Κ αν οι φώτο δεν ήταν επεξεργασμένες με τα σωστά φίλτρα του instagram? Και πότε ακριβώς μας τράβηξαν? Γιατί δεν το πήραμε είδηση να ρουφήξουμε λίγο κοιλιές τέλος πάντων? Να παριστάνουμε πως χαμογελάμε ανέμελα κοιτώντας με βαθυστόχαστο βλέμμα το κενό σε μια ταυτόχρονη προσπάθεια να ισιώσουμε πλάτη και να προτάξουμε στήθος? Και η όλη διαδικασία να επαναλαμβάνεται ασταμάτητα επί 100 μέχρι να καταλήξουμε στο τέλειο και αν... Έτσι απαθανατίζουμε πλέον κάθε στιγμή μας. Τόσο ψυχρά, τόσο στημένα, τόσο επιφανειακά. Τόσο κοπιάζουμε προκειμένου να φτιάξουμε μια σωστή εικόνα. Ψεύτικη. Μια εικόνα επεξεργασμένη και έτοιμη να τη μοιραστούμε με τον έξω κόσμο, με τους ''φίλους'' μας στο fb, insta, twitter και πάει λέγοντας. Βρέθηκα όντως προ εκπλήξεως όταν διάβασα το άρθρο και είδα φωτογραφία ενός ανθρώπου τον οποίο δεν ήξερα. Χάζεψα τις φωτογραφίες που τον απεικονίζουν αποκομμένο από τον πολιτισμό να ζει μόνος κάπου στη Βόρεια Ρωσία. Μόνος ξυπνά, μόνος κοιμάται, μόνος τρώει, μόνος εργάζεται, όλα μόνος. Σε όλες τις φωτογραφίες εκείνος και μόνο. Αυτό προφανώς τον καθιστά τον πιο απομονωμένο άνθρωπο του πλανήτη, όπως μαρτυρά ο τίτλος του άρθρου. Καθόλου εύστοχος κατά την ταπεινή μου άποψη. Στην απόλυτη απομόνωση βρισκόμαστε όλοι εμείς. Που είμαστε ο ένας δίπλα στον άλλο στα μαγαζιά, που έχουμε ένα κάρο ψευτο φίλους στο fb, που προέκταση του χεριού μας είναι αυτοί οι μικροί διάολοι που στόχος τους είναι να μας πείσουν πως μέσα από αυτούς ερχόμαστε ο ένας πιο κοντά στον άλλον... Πως χωρίς αυτούς θα βυθιστούμε στην απομόνωση. Στην πραγματικότητα όμως ο ερχομός τους στη ζωή μας έφερε την απόλυτη απομόνωση. Την απόλυτη εξάρτηση. Όχι από ανθρώπινη επαφή. Βγαίνουμε μαζί και ταυτόχρονα είμαστε χώρια. Ο καθένας στον μικρόκοσμο που κουβαλάει στα χέρια του και μέσα απ αυτόν είναι σε θέση να παρακολουθεί τον μικρόκοσμο του καθενός. Δυστυχώς η χειρότερη απομόνωση δεν είναι εκείνη του Slana Korotki όπως ονομάζεται ο μετεωρολόγος που ζεί και βασιλεύει στην μοναξιά του κάπου στην Αρκτική. Η χειρότερη απομόνωση όλων είναι η δική μου, η δικιά μας. Την απόλυτη μοναξιά την βιώνεις στον μέγιστο βαθμό όχι όταν είσαι μόνος, αλλά όταν βρίσκεσαι σ ένα χώρο γεμάτο ανθρώπους...