Η παντοδύναμη της συνήθειας...

-Έχουμε πρόβλημα. -Το ξέρω. -Τι θα κάνουμε γι'αυτό? -Ξέρω γω.. Θα παλέψουμε..? -Κουράστηκα να παλεύω. -Κ εγώ. Τουλάχιστον επιτέλους κάπου συμφωνήσαμε... -Σταμάτα να φωνάζεις. Βαρέθηκα να ακούω την διαπεραστική φωνή σου. -Εγώ να δεις πόσο σιχάθηκα να βραχνιάζω. -Τι θα κάνουμε? -Θα φύγω. -Στο καλό. -Πάλι με κοιτάζεις ανέκφραστος? Πόση αδιαφορία πια? -Με μπούχτησε και μενα το ενδιαφέρον σου. -Και..? -Και τα 'παμε! -Κάτι σκέφτεσαι αλλά πάλι το κρατάς για τον εαυτό σου. Άσε με να σε καταλάβω. -Με πνίγει η προσπάθεια σου να με κατανοήσεις. -Σε πνίγω? -Ναι. -'Αντε πνίξου. -Συγγνώμη. -... -Έχω μετανιώσει. -... -Τι άλλο πρέπει να κάνω για να καταλάβεις πως το εννοώ? -... -... -Ποιά είναι αυτή? -Τα χουμε ξαναπει... -Δεν σε πιστεύω όμως. -Δεν μπορώ να κάνω κάτι για αυτό. -Να πας στα τσακίδια! -Απεχθάνομαι τις εκρήξεις και τα νεύρα σου όσο τίποτα. -Έτσι είμαι όμως και δεν θ αλλάξω για σενα. Αν δεν σ αρέσει φεύγεις. -(Κ έφυγε...) -Ή όλα ή τίποτα. -ΤΙΠΟΤΑ. Ένα μικρό δείγμα απλών καθημερινών ανθρωπίνων παρεξηγήσεων γιατί ζούμε στην εποχή που ότι δεν λύνεται, κόβεται. Πριν το κόψουμε απτη ρίζα όμως δεν έχουμε καν προσπαθήσει να βρούμε τη λύση του. Απλά απορροφάει τον καθέναν ο τιτανομέγιστος εγωισμός του και βυθιζόμαστε στο πείσμα μας. Πιο παλιά οι άνθρωποι έκαναν και κανέναν συμβιβασμό που & που αλλά σήμερα είμαστε όλοι τόσο μπουχτισμένοι που εν τέλει προτιμούμε την μοναξιά μας παρά να βελτιώσουμε τον εαυτό μας προκειμένου να συμβιώνουμε αρμονικά. Γιαυτό και τα εγγόνια μας θα συνηθίσουν τον παππού και τη γιαγιά χωρισμένους όπως και εμείς πλέον αποδεχτήκαμε πως ζούμε στην κοινωνία που 9 στους 10 γάμους μετατρέπονται σε μια διαζυγιάρα ΝΑ. Καλύτερα να μετανιώνεις για όσα έκανες και είπες παρά να τα πνίγεις μέσα σου και να σε πνίγουν. Όμως όντας εν βρασμώ ψυχής καλύτερα να μετανιώσεις που κόντεψε το κεφάλι σου να εκραγεί σαν ηφαίστειο παρά να σκεπάσεις κάποιον με μια λάβα κακίας και μίσους. Να ζυγίζετε τα πράγματα. Να θυμάστε πως ο χαρακτήρας σαφώς δεν αλλάζει αλλά η συμπεριφορά έχει κάθε ικανότητα να αλλάξει. Για τον χαρακτήρα μου ευθύνομαι εγω. Μα για τη συμπεριφορά μου εσύ. Γεμίσαμε ανθρώπους που συμβιώνουν από την παντοδύναμη της συνήθειας και άλλους τόσους που είναι meant to be μα τους καπελώνει το εγώ τους. Ώρες ώρες κοπανάμε και το κεφάλι μας στον τοίχο γιατί επαναλαμβάνονται σκηνικά που μας έχουν κουράσει ξανά και ξανά. Ερχόμαστε αντιμέτωποι με ανθρώπους οι οποίοι μας αραδιάζουν τις ίδιες ατάκες, νομίζουμε πως πάθαμε dejavouz και πως η ζωή μας είναι το ίδιο τραγούδι σε λούπα αγκαιν εντ αγκαίν. Έχουμε ξεχάσει όμως τον παράγοντα συνήθεια. Είναι ύπουλος και πάντοτε καραδοκεί. Είναι φορές που ωθείς τον εαυτό σου να έρθει αντιμέτωπος με το ίδιο πρόβλημα που σε βασανίζει γιατί αυτό και έχεις συνηθίσει μέχρι σήμερα. Έχεις συνηθίσει να ξυπνάς αργά, έχεις συνηθίσει να συμβιβάζεσαι με μια δουλειά που δεν σου προσφέρει χαρά, έχεις συνηθίσει να υψώνεις τείχη όταν θλίβεσαι, έχεις συνηθίσει να φοράς μάσκα για να νομίζουν πως είσαι καλά και έχεις συνηθίσει να φωνάζεις γιατί έτσι νομίζεις πως θα σ ακούσουν. Ίσως ήρθε η ώρα να φύγεις απτη βολή σου και να αντιμετωπίσεις κάτι καινούριο. Κάτι που θα κάνει καλό στην ψυχή σου γαμώτο.