Χίλιες φορές προτιμώ τους ανθρώπους που έχουν παραξενιές,που δεν είναι εύκολοι,που μας εκνευρίζουν συχνά αλλά τουλάχιστον είναι αληθινοί...Το να είσαι ψεύτικος πρώτα πρώτα είναι κουραστικό...Χρειάζεται να προσποιείσαι συνεχώς και να είσαι μέσα σ'ένα καλά κλειδωμένο καλούπι...Γιατί αν ξεκλειδωθεί και ανοίξει θα καταλάβουν όλοι πως είσαι ένα ψέμα...Μα καλά απορώ πως αντέχεις...να χαμογελάς ψευτικά,να λυπάσαι με την στενοχώρια των άλλων(ενώ μέσα σου κάνεις πάρτυ)και να ερωτεύεσαι ψεύτικα...Ωπππ....λάθος....αυτό είναι κάτι που δεν μπορείς να το προσποιηθείς..Συγγνώμη....Ουσιαστικά ψεύτικοι όλοι έχουμε γίνει που και που με σκοπό να γίνουμε αποδεκτοί από άλλους γιατί πολύ απλά γνωρίζουμε πως αν αφήσουμε τον ευατό μας ελεύθερο δεν θα τους αρέσει...Όμως δεν υπάρχει σημαντικότερο πράγμα από το να έχουμε πλάι μας εκείνους που δεν μας γουστάρουν μόνο πάνω στην τρέλα μας,πάνω στην αφασία μας...αλλά γουστάρουν και τον τρόπο με τον οποίο αντιδράμε,θυμώνουμε,τις εκφράσεις του προσώπου μας όταν λυπόμαστε για κάτι και δέχονται τα ups and downs μας...Καμιά φορά αυτά τα λιτά και απέριττα αρκούν για να αγαπάς κάποιον...Το να αποδέχεται κάθε πτυχή σου....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου