Με αυτό το λογοπαίγνιο ήθελα να ξεκινήσω σήμερα τιμώντας την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης! Θα μου πεις αν ήθελα πράγματι να την τιμήσω θα βρισκόμουν και εγώ στο κέντρο της Αθήνας μαζί με τους υπόλοιπους ποιητές οι οποίοι διαδηλώνουν λόγω των τραγικών καταστάσεων που ζούμε ως χώρα... Διαβάζοντας για τον άνθρωπο που πέρασε 22 ολόκληρα χρόνια της ζωής του στο χώμα έμεινα με το στόμα ανοιχτό... Μόλις συνέλαβε ο εγκέφαλος μου ως που μπορεί να φτάσει κανείς προκειμένου να κρατηθεί στη ζωή την ίδια στιγμή που ένα σωρό άνθρωποι παγκοσμίως προσπαθούν το ακριβώς αντίθετο... Δεν τα λέω μόνη μου, αν ρίξετε μια ματιά στις έρευνες θα συνειδητοποιήσετε πόσο έχει ανέβει ο αριθμός αυτοκτονιών χρόνο με το χρόνο.. Ο άνθρωπος αυτός από το Ιράκ είχε καταδικαστεί από το καθεστώς του Σαντάμ Χουσείν σε θάνατο, πράξη που για ορισμένους ενδεχομένως αν αναλογιστεί κανείς τις σημερινές συνθήκες ζωής, πιθανότατα να αποτελούσε και λύτρωση. Δεν φαίνεται να το έβλεπε έτσι και ο εν λόγω κύριος λοιπόν, ο οποίος κατέστρωσε κοτζάμ σχέδιο, κατασκευάζοντας μια τρύπα στο χώμα όπου εκεί ζούσε μόνο με τα απαραίτητα... Είχε λαχτάρα για ζωή πάντως που πολλοί θα ζήλευαν..! Πέρα από την είδηση καθαυτή που σοκάρει, εγώ πιο πολύ σοκαρίστηκα με κάποιο σχόλιο που διάβασα από κάτω και ήταν δυστυχώς τόσο μα τόσο αληθινό... Σαν να φωτογράφιζε την νεολαία του 21ου αιώνα... Πρόσθετε ειρωνικά πως μέσα στην ατυχία του ήταν και λίγο τυχερός ο Ιρακινός που δεν είχε ίντερνετ καθώς οι περισσότεροι σήμερα ζούμε σε αυτήν την σκλαβιά απλώς δεν το έχουμε πάρει είδηση... Αυτό που πιστεύω εγώ είναι πως μια χαρά το παίρνουμε είδηση απλώς δεν μας ενοχλεί κιόλας..και αυτό είναι το χειρότερο όλων...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου