Μια ζωή παιδί...

Τι και αν μπορούσαμε να είμαστε πάντα παιδιά...? Να παραμείνουμε για πάντα υπό το άγρυπνο βλέμμα των γονιών μας, να μας κοιτάνε οι περαστικοί με λατρεία ξαπλωμένους στο καροτσάκι μας ενώ κουνάμε τα ποδαράκια μας πάνω κάτω ζητώντας επίμονα...''κάτι''...! Δεν έχω καταλάβει ακόμα τι ακριβώς θέλαμε και κλαίγαμε ακατάπαυστα σαν δαιμονισμένα... Ίσως την συνεχή και αναπόσπαστη προσοχή όλων όσων μας περιέβαλαν! Μάλλον αυτό.... Είναι κάτι βέβαια το οποίο όσο περισσότερο μεγαλώνουμε τόσο περισσότερο το θέλουμε... Απλώς τότε τα είχαμε όλα στο χέρι... Όσο περνούν τα χρόνια τόσο πρέπει να βάλουμε και το δικό μας χέρι όμως να βοηθήσει λίγο... Απλώς σαν παιδί είσαι πάντα δικαιολογημένο για οποιαδήποτε χαζομάρα.... Έχεις το ακαταλόγιστο που λένε... Μετά να δεις... Που σου καταλογίζονται όλα ένα προς ένα... Και τότε νοσταλγείς την εποχή που έκανες τη ζαβολίτσα σου και έτρεχες χαρωπό χαρωπό να ξεφύγεις... Στην ουσία ήξερες πως και να σε έπιαναν δεν θα πάθαινες και τίποτα.. Είπαμε έχεις το ακαταλόγιστο...! Τα προβλήματα σου περιορίζονταν στο αν θα φορέσεις το λευκό καλσόν με τις καρδούλες ή το λευκό καλσόν με τα αστεράκια...! Αγαπούσες τον Κωστάκη και αν εκείνος δεν σε αγαπούσε γιατί η Μαρία είχε πιο ωραία πλεξουδάκια από τα δικά σου, εσένα δεν σου καιγόταν καρφί! Καλά δεν λέω, τότε που τα ζούσες άρχιζες να κλαις γοερά...! Το παιδιάστικο κλάμα άνευ λόγου που στους μεγάλους προκαλεί πονοκέφαλο και νευρικό γέλιο! Δεν το έβαζες κάτω εν ολίγοις... Παρόλα αυτά έχει και τη γοητεία του, το να στέκεσαι στα πόδια σου και να προσπαθείς, να μην τα περιμένεις όλα έτοιμα..Διαφορετική γνώμη πρέπει να έχει βέβαια ο κύριος Στάνλευ Θόρτον που πάτησε τα τριάντα και...ξανάνιωσε ο άνθρωπος! Κάθεται ήσυχος ήσυχος στο κρεβατάκι του, κάπου εκεί κοντά στην Καλιφόρνια, όχι ακριβώς κρεβατάκι δηλαδή, με κούνια μοιάζει, παίζει με τα αυτοκινητάκια του, φοράει και την πιπίλα του στο τσακίρ κέφι....