Αχ μάτια μου αυτή η επιμονή σου..

Ο επιμένων νικά. Έτσι δεν λένε άλλωστε? Όχι πάντα. Αλλά μερικές φορές. Υπάρχει μια ιεραρχία. Όλα ξεκινάνε από κάπου. Ο ''επιμένων'', είναι ο ''τολμών'' στην αρχή. Γιατί έτσι λέει ο λαός πως και ο τολμών νικά. Εντάξει βέβαια άλλα ρίσκα παίρνει ο ένας και άλλα ο άλλος. Ο τολμών συνήθως είναι εκείνος που θα νικήσει τους φόβους του και θα επιδιώξει να φάει τα μούτρα του. Δεν μπορείς να ξέρεις με σιγουριά αν θα μετατραπεί σε ''επιμένων''. Διότι ο επιμένων τα έχει ήδη φάει τα μούτρα του, συνεπώς έχει νικήσει και φόβο και εγωισμό. Του απομένει το δυσκολότερο όλων. Η σπουδαία αρετή που είναι προνόμιο λίγων. Να κατακτήσει την υπομονή που χρειάζεται για να επιμείνει και ενίοτε να ΥΠΟμείνει. Συνήθως αυτά πάνε μαζί. Επιμένεις όταν δεν σου έρχονται όλα βολικά, όταν πρέπει να κοπιάσεις για να φτάσεις εκεί που θες μαζί με τους ανθρώπους που θες. Γιατί ακόμα και το ομορφότερο μέρος του κόσμου χάνει την μαγεία του αν είναι άδειο από πρόσωπα που θα σου φτιάξουν τη μέρα. Αλλά αν τελικά έχει κανένας τα κότσια να επιμείνει και την τύχη να νικήσει στο τέλος, τι γίνεται μετά? Γιατί το επόμενο στάδιο είναι εκείνο που επαναπαύεσαι και όσο δύσκολα κέρδισες αυτό που πόθησες, τόσο εύκολα το χάνεις. Μην κάνεις αυτό το λάθος. Αν σκοπεύεις να επαναπαυθείς μην κοπιάσεις τόσ εξ αρχής. Τσάμπα ο κόπος. Αχ...αυτή η επιμονή ορισμένων ανθρώπων όμως... πόσο μπορεί να μας γοητεύει? Μέσα στην αμφιβολία μας αν πρέπει να το πάρουμε το καταραμένο το ρίσκο, έρχονται εκείνοι και κάνουν τα αδύνατα δυνατά να μας πείσουν πως όλα θα πάνε καλά. Και επιμένουν έως ότου τα καταφέρουν. Ας μην κρυβόμαστε όμως πίσω απο το δάχτυλο μας, οι περισσότεροι απο μας στην άλλη κατηγορία ανήκουμε. Αφήνουμε στιγμές να περάσουν για άσκοπους εγωισμούς, αφήνουμε ανθρώπους να φύγουν μόνο και μόνο για να έχουμε δήθεν το κεφάλι ψηλά, αφήνουμε την προσωπική μας άποψη και γινόμαστε πρόβατα για να ακολουθήσουμε το σύνολο προκειμένου να μαστε αποδεκτοί, ακούμε τη μουσική που ακούνε όλοι και έπειτα βρίζουμε πως δεν βγαίνει τίποτα αξιόλογο και πως η καλή και ποιοτική μουσική πέθανε, αφήνουμε τους εαυτούς μας να γίνονται ένα με το πάτωμα, αφήνουμε τους μισθούς πείνας να μειώνονται συνεχώς όλο και περισσότερο, αφήνουμε συνανθρώπους να χάνουν τις δουλειές τους, άλλους να αυτοκτονούν. Γενικά αφηνόμαστε... Μιας και είπα για μουσική... Μια στο τόσο κάτι όμορφο αναδύεται και αν έχει τύχη λαμβάνει την αναγνώριση και έχει την απήχηση που του αξίζει... Ένα ''τυχερό'' πάει κάπως έτσι:''Αχ να ξερες τι δύναμη μου δίνει η δύναμη σου, σαν λες όλα θα γίνουνε και ακούω τη φωνή σου...'' . Εύχομαι σε όλους να έχουν έστω μια τέτοια φωνούλα μέσα στο κεφάλι τους και στη ζωή τους...