Τόση ομορφιά από που..?

Αλαβάστρινη. Σαν ζωγραφιά. Βγαλμένη σαν από παραμύθι. Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων. Μόνο που το θαύμα είναι η ίδια. Απλώς δεν το χει πάρει χαμπάρι ακόμα. Δεν έχει ιδέα, είναι νωρίς άλλωστε. Θα μεγαλώσει και θα καταλάβει. Εύχομαι να καταλάβει το σωστό και να μην πάρει το δρόμο που δεν έχει γυρισμό. Δύσκολο βέβαια να λάβει τα ''ορθά'' μηνύματα και αυτή η φουκαριάρα όταν θα περπατάει και θα τρίζουν τα πεζοδρόμια. Όταν στο πέρασμα της θα προκαλεί πανικό και όταν όλα τα βλέμματα θα αποσυντονίζονται και θα στρέφονται πάνω της. Τότε θα είναι πολύ δύσκολο να μην κατρακυλήσει η καημένη. Τόσο εμφανής η ομορφιά της, τόσο προφανές πως έχει τις τέλειες αναλογίες και τόσο εύκολα ανοίγουν οι πόρτες στη ζωή της. Είτε επαγγελματικά είτε αισθηματικά. Αναρωτιέμαι αν καταλαβαίνει τι σημαίνει χυλόπιτα όταν ακούει να την αναφέρουμε εμείς οι ''κοινοί θνητοί''. Δεν το κάνει από αλαζονιά στην αρχή, σάμπως εκείνη φταίει? Δηλαδή να απαρνηθεί την υπεροχή της? Είναι σαν να γεννιέσαι πλούσιος και να καις τα μωβάκια σου! Το κάνεις? Εμμ, δεν το κάνεις φίλε επαναστάτη! Εκ του ασφαλούς τα λες ωραία και φιλοσοφημένα. Εκείνη όμως δεν χρειάστηκε καν να μπει στον κόπο να φιλοσοφήσει. Να φιλοσοφήσει τι? Γιατί γεννήθηκε πλάσμα θεικό? Φιλόσοφος γίνεσαι συνήθως όσο πιο πολλά σκ@τ@ έχεις φάει. Τότε μπαίνεις στη διαδικασία να φιλοσοφήσεις:''Γιατί σε σεναααα?''! Όταν όλα κυλούν ομαλά δεν αμπελοφιλοσοφείς... καμαρώνεις και τα χαίρεσαι. Ζεις. Έτσι απλά. Ακόμα και το όνομα της πρόδιδε την σαγηνευτική της ομορφιά. Εύα. (Ας μην μπούμε στη διαδικασία να το αναλύσουμε και πολύ βέβαια γιατί μια Βαγγελιώ δεν έχει τις χάρες μιας Εύας...!). Ήταν μόλις 12 χρονών. Και όμως. Την έβλεπες και χάζευες. Έλεγες δεν πρόκειται για γονείς, πρόκειται για καλλιτέχνες, για ζωγράφους! Ήθελες να τους σφίξεις το χέρι και να δώσεις τα θερμά σου συγχαρητήρια ευχόμενος πως και ο γιόκας σου σε τέτοιες καλλονές θα πέφτει αύριο μεθαύριο. Είχε και αδέρφια η Εύα, δεν ήταν μοναχοπαίδι. Αν νομίζεις πως τόση ώρα σε προιδεάζω για να σου πω πόσο κλέβει πάντα την παράσταση κάνεις τεράστιο λάθος. Ίσα ίσα, ο πιο αφανής ήρωας. Ήταν με την αδερφή της (μικρότερη 10 χρονών, γλυκό κορίτσι δεν λέω, μα δεν ''έλαμπε'' εκ πρώτης, ήταν ένα απλό κοριτσάκι αν το παρατηρούσες με... γυμνό μάτι!) και την υπέροχη γιαγιάκα τους. Μια γυναίκα που χαίρεσαι να την ακους να λέει ιστορίες. Πραγματικά σε καθηλώνει. Δεν απορώ που οι εγγονές της έχουν έρωτα μαζί της και περνάνε ώρες μαζί, συζητώντας. Εκεί λοιπόν που βρίσκονταν στην κρεπερί αντιλαμβάνεται ξαφνικά η γιαγιά μια σκάλα λίγο πιο πέρα απορώντας που οδηγεί. Έτσι απλά, θέλοντας να ικανοποιήσει την περιέργεια της. Τρέχει λοιπόν η αλαβάστρινη Εύα πάνω θέλοντας να φέρει στη γιαγιά την απάντηση για το μυστηριώδες μέρος εκεί πάνω... Τρέχει γρήγορα κάτω να κάνει τη μεγάλη αποκάλυψη...'' Ένα τεχνικό γραφείο είναι γιαγιά, δεν έχει τραπεζάκια τελικά που λέγαμε να πάμε να κάτσουμε...''. Επειδή όμως σαν την περιέργεια των μικρών παιδιών δεν έχει πήγε και η άλλη η τσαούσω κουνάμενη λιγάμενη να δει με τα ματάκια της περί τίνος πρόκειται. Κοντοστέκεται λοιπόν η τσαχπίνα στην κορυφή της σκάλας και αρχίζει να κατεβαίνει ρυθμικά, χορεύοντας, κουνώντας λιγάκι τους ώμους της στο άκουσμα του αγαπημένου της ξένου τραγουδιού που έπαιζε εκείνη την ώρα... Όταν κατέβηκε άρπαξε ένα ποτήρι (αυτό βρήκε πιο κοντά σε...  μικρόφωνο!) και άρχισε με την ψιλοφάλτσα φωνούλα της να τραγουδά για να ολοκληρώσει το κομμάτι της... Το αποτέλεσμα αυτής της αυθόρμητης μίνι παράστασης ήταν να εισπράξει ένα δυνατό χειροκρότημα από όλους όσους βρίσκονταν στο μαγαζί. Τους παρακίνησε να κατεβάσουν τα πιρουνάκια τους για λίγο προκειμένου να την κάνουν να νιώσει περήφανη. Σε μια συζήτηση που έκαναν τα εγγόνια με την σοφή γιαγιά απάντησαν στην ερώτηση της ''Τι σας εμπνέει?''. Άλλο είπε ένα ωραίο τοπίο, άλλο μια όμορφη μέρα, αλλά εκείνη η μικρή που είχε το τσαγανό και το θράσος απάντησε αφήνοντας τη γιαγιά άναυδη:''Εμένα με εμπνέει ο κόσμος''. Και το αποδεικνύει περίτρανα μη χάνοντας ευκαιρίες. Α!ξέχασα να σας πω πως η Εύα έχει φωνή ενός αηδονιού....