Πες μου το καλύτερο ψέμα...

Αυτό ακριβώς κάνουμε τις περισσότερες φορές. Λέμε ψέματα που μας ωφελούν. Ψέματα τα οποία ενδεχομένως μας κάνουν να φαινόμαστε πολύ ''καλύτεροι'', πολύ ''ανώτεροι'' στα μάτια των άλλων. Χτίζουμε με λίγα λόγια τις διαπροσωπικές μας σχέσεις πάνω στο ψέμα. Όχι όλοι. Δεν είπαμε και έτσι, να τα ισοπεδώσουμε όλα. Αλλά τα μικροψεματάκια που μας βοηθούν να αποφύγουμε την παραδοχή ελαττωμάτων μας και την ανεπιθύμητη εξιστόρηση γεγονότων που μας προκαλούν ντροπή για το ''είναι'' μας, σίγουρα όλοι τα έχουμε χρησιμοποιήσει. Η πιο εξαπλωμένη κατηγορία βέβαια είναι εκείνοι που λένε ψέματα ακόμα και στον ίδιο τους τον εαυτό. Έτσι κλείνεσαι στο μικρόκοσμο που μόνος δημιούργησες και δεν καλείσαι να συμβιβαστείς με την σκληρή καθημερινότητα. Είναι και εκείνοι οι μεγιστάνες, που όλοι ζηλεύουμε τα πλούτη και τις ανέσεις τους, τα θεόρατα σπίτια τους με θέα, με πισίνες, τα εξοχικά τους που σου κόβουν την ανάσα, τα ακριβά δώρα που προσφέρουν στους αγαπημένους τους. Τους φθονούμε αυτούς. Όχι αδίκως, κατά την ταπεινή μου γνώμη. Άλλο να ζεις αξιοπρεπώς και άλλο να ζεις υπερλούξ εις βάρος των άλλων. Γιατί μην μου πείτε πως ζάμπλουτος γίνεσαι με ηθικούς και πανάγιους τρόπους. Θα πρέπει να τις κάνεις τις κομπίνες σου μεσιέ! Έτσι όπως τις έκανε και ο Alec Baldwin και έκανε την Jasmine απο gay, blue. Εντάξει ντε, μην με φάτε, gay εννοώ χαρούμενη. (Παρεπιπτόντως ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί η συγκεκριμένη λέξη χρησιμοποιείται για τους ομοφυλόφιλους. Μαζί τους είμαι, δεν τους κράζω, αλλά χαρούμενους σίγουρα δεν τους λες. Μακάρι να ήταν. Αλλά σε αυτή την κοινωνία που ζούμε λίγο δύσκολο να τους το επιτρέψει. Πουριτανοί γεννηθήκαμε, πουριτανοί θα πεθάνουμε, I guess.) Έτσι που λέτε, στα μαύρα της τα χάλια η Kate Blanchett. Έτσι την σκιαγράφησε ο Woody Allen στην νέα του ταινία. Δραματική αυτή τη φορά, αλλά πάντα με την απαραίτητη δόση χιούμορ που έχουμε συνηθίσει να μας προσφέρει. Έτσι είναι κυρία μου όταν παντρεύεσαι τον σύγχρονο Ωνάση και ζεις στον μικρόκοσμό σου. Έτσι πάει όταν η απιστία συγχωρείται με ένα πανάκριβο κόσμημα και δεν παίρνει διαστάσεις νορμάλ τσακωμού, ξέρεις ξεμμαλιάσματα, ξεκατινιάσματα, βρισιές, φωνές και τα συναφή. Έτσι κάνουμε εμείς οι ''λαικοί'' τύποι. Δυστυχώς δεν έχουμε ρίζες από Σουηδία, ούτε βαθύπλουτους συντρόφους να μας κακομαθαίνουν. Εδώ ότι δίνεις παίρνεις (συνήθως). Ώσπου έρχεται εκείνη η μέρα που ο καλός σου είναι πίσω απτα κάγκελα στο κελί 33 και εσύ συντετριμμένη κλαις και οδύρεσαι για την ξαφνική αυτοκτονία του. Και τότε έρχεται η στιγμή που θυμάσαι όλους εκείνους που σνόμπαρες γιατί δεν είχαν την πλουσιοπάροχη ζωή σου. Και στηρίζεις τη νέα σου ζωή σε ένα ψέμα. Γιατί έτσι έχεις μάθει. Έτσι ήταν και η παλιά. Κάλπικη. Και αφού είδες πως δεν σου βγήκε σε καλό προτιμάς να την απαρνηθείς και να μην μιλήσεις ξανά γιαυτήν σαν να μην υπήρξε. Υπήρξε όμως. Και εσύ ήσουν μέσα της, την έζησες. Για να κάνεις μια νέα αρχή χρειάζεται να έχεις αποδεχτεί το τέλος της προηγούμενης. Έτσι πάει. Γιατί ο κόσμος είναι μικρός και κάτι θα έρθει ξαφνικά και θα επαναφέρει παλιές μνήμες. Και στο τέλος μάλλον θα τρελαθείς. Γιατί κατέστρεψες και το καινούργιο. Αυτό που μπορεί να σ έβγαζε από το αδιέξοδο. Δεν νομίζω πως η ιστορία που είδα  στη μεγάλη οθόνη πρόκειται περί επιστημονικής φαντασίας. Άπειρα τα παραδείγματα...