Θεέ μου μεγαλοδύναμε...

Είμαστε χωρισμένοι σε δύο κατηγορίες κατά κύριο λόγο. Η μια είναι εκείνη των πιστών Χριστιανών ή μη (δεν έχει σημασία, αρκεί που πιστεύουν σε μια ανώτερη δύναμη) & η άλλη των αντίχριστων όπως λέμε, εκείνων που δεν πιστεύουν σε τίποτα και σε κανέναν. Ταπεινή μου άποψη είναι πως αν δεν πιστεύεις σε τίποτα δεν έχει κανένα νόημα η διαδικασία της... ζωής. Έστω ας είναι μια δύναμη που έρχεται από ένα μέρος στο οποίο δεν έχεις πάει αλλά πιστεύεις πως υπάρχει και ενδεχομένως να το γνωρίσεις μετά από ... ''εδώ''. Συνήθως βέβαια ακόμα και οι ορκισμένοι και φανατισμένοι άπιστοι επικαλούνται τον Θεούλη μόλις τα βρουν σκούρα. Σου λέει ας τον παρακαλέσω εγώ κ ότι γίνει εν τέλει. Τώρα που το καλοσκέφτομαι όμως, υπάρχει και μια υποκατηγορία. Εκείνοι οι οποίοι πιστεύουν σε κάτι άυλο, μα καμιά εκκλησία ή κανένας Πατέρας της εκκλησίας δεν τους καλύπτει. Εξάλλου άλλο οι παπάδες και άλλο η θρησκεία, να τα λέμε κ αυτά. Κ έπειτα είναι και εκείνες οι οικογένειες που πάνε όλοι μαζί τις Κυριακές στην εκκλησία και αυτό είναι το τελετουργικό τους. Το κάνουν με την καρδιά τους συνήθως, ελπίζοντας να παραμείνουν μαζί και αγαπημένοι και στην άλλη ζωή. Σε τέτοια δεμένη οικογένεια μεγάλωσε και εκείνος ο καημένος, ο Bobby Griffith. Είμαι στη δυσάρεστη θέση να σας ανακοινώσω πως σύμφωνα με τη Βίβλο πάντως θα έπρεπε οι περισσότεροι από εμάς να καούμε στην κόλαση καθώς θεωρούμαστε αμαρτωλοί. Σαφώς οι εποχές αλλάζουν, όσο περνούν τα χρόνια ταμπού που κυριαρχούσαν παλαιότερα χάθηκαν προ πολλού. Σκεφτείτε μόνο πόσοι ομοφυλόφιλοι υπάρχουν και πόσες κοπέλες παραμένουν παρθένες έως και την πρώτη νύχτα γάμου. Αμέσως αμέσως στείλαμε τον μισό πλανήτη στην κόλαση! Η συγκινητική και προς παραδειγματισμό (των γονέων και της κοινωνίας γενικότερα) ιστορία μας, αφορά ένα νεαρό αγόρι που ανακαλύπτει από μικρός πως δεν τον ελκύει το γυναικείο φύλο. Παρά το γεγονός πως μεγαλώνει σε μια οικογένεια τόσο δεμένη και αγαπημένη δυσκολεύεται να ανατρέξει στην μητέρα του και να τις αποκαλύψει τις ''απόκρυφες'' σκέψεις του. Ζει με τον φόβο μήπως τον μισήσουν όσοι αγαπάει και μήπως η κοινωνία τον κάνει πέρα. Κάπως έτσι και έγινε. Όταν το έμαθε η μητέρα του έκανε μάταιες προσπάθειες να προσευχηθεί για να γιατρευτεί (όπως έλεγε) το άρρωστο παιδί της. Ο μεγαλύτερος της φόβος ήταν μήπως και σκορπιστεί η οικογένεια μετά θάνατον... Ήθελε να είναι όλοι μαζί, αλλά τα δεδομένα της άλλαξαν μόλις έμαθε πως το παιδί της φλερτάρει επικίνδυνα με την... αμαρτία. Αφού πια δεν μπόρεσε να το αποδεχτεί, το παιδί αναγκάστηκε να φύγει από το σπίτι και να ζήσει μακριά για να βρει τον εαυτό του και να κάνει τη ζωή που ονειρεύεται. Όταν όμως κάτι σε πονάει, όσο και να προσπαθείς να το κουκουλώσεις, παραμένει εκεί. Να σε πονάει. Ίσως κάθε μέρα ο πόνος να αυξάνεται. Και μιλάμε για τον χειρότερο πόνο. Μη μπορώντας να το αντέξει άλλο, βάζει τέλος στη ζωή του, πέφτοντας από μια γέφυρα.. Ειρωνικό είναι πως από δω και πέρα ξεκινάει το συγκινητικό κομμάτι της ιστορίας, με την μητέρα του Bobby να ξεκινά έναν απίστευτα επίπονο αγώνα με τον εαυτό της προκειμένου να καταλάβει γιατί δεν μπόρεσε ποτέ να δεχτεί τη φύση του γιού της. Λίγα χρόνια αργότερα, μαζεύει τα κομμάτια της και καταφέρνει να βρεθεί στην πρώτη γραμμή των αγώνων ενάντια στο ρατσισμό απέναντι στους ομοφυλόφιλους, βοηθώντας έτσι ένα σωρό βασανισμένες ψυχές να συνεχίσουν τη ζωή τους και αμέτρητους γονείς να αντιμετωπίσουν παρόμοιες καταστάσεις... Δυστυχώς πάντα ο θάνατος ενός αθώου στέκεται αφορμή για επικείμενους αγώνες... Ας είναι τουλάχιστον αυτή η ψυχή που χάθηκε να δώσει δύναμη σε άλλες τόσες ψυχές να βρουν το δρόμο τους... Και όχι να μπουν στον ''σωστό'' δρόμο όπως λένε πολλοί, αλλά στον δρόμο της ευτυχίας τους.