Σε συνήθισα πια...

Μια συνήθεια είναι όλα εν τέλει. Ότι και να λέμε, όσο και να παραπονιόμαστε πως βαρεθήκαμε τα ίδια και τα ίδια, όσο και να μας συναρπάζει το καινούριο, στο τέλος κανείς μας δεν θέλει να βγει από τη ''βόλεψη'' του. Έχουμε επαναπαυθεί στην καθημερινή ρουτίνα μας, στις ίδιες ιδέες μας, στους ίδιους ανθρώπους μας. Δενόμαστε με τις συνήθειες μας. Γίνονται μέρος της ζωής μας, ξέρουμε πως θα καταλήξουν, δεν μας αιφνιδιάζουν. Δεν είναι λίγες οι φορές που γκρινιάζουμε και θέλουμε να πετάξουμε κάθε τι συνηθισμένο στα σκουπίδια και να αντικρίσουμε ένα εντελώς νέο τοπίο. Το παλιό είναι αλλιώς. Έχει και τη γοητεία του το να γνωρίζεις με τι τρόπο θα καταφέρεις αυτό που θες. Έχει και το άγνωστο τη γοητεία του, δεν λέω... Όλα είναι στο μυαλό όμως. Δεν έχει νόημα να επιμένεις σε κάτι μόνο και μόνο επειδή το συνήθισες. Αυτό μας περιβάλλει κάθε μέρα και με συνηθισμένες εικόνες μας βομβαρδίζουν τα μέσα ενημέρωσης (& χειραγώγησης). Κάθε άλλο παρά συνηθισμένες μπορεί να χαρακτηρίσει κανείς τις σκηνές που βλέπουμε σε καθημερινή βάση στην τηλεόραση. Αλλά τα κατάφεραν. Πέτυχαν το σκοπό τους. Κατάφεραν να μας προκαλέσουν μια υπέρτατη ανοσία σε κάθε είδους αποτρόπαιες εικόνες. Τώρα θα μας τρελάνουν με το φασιστικό μόρφωμα, πριν από τη δολοφονία του Φύσσα, τους ανέδειξαν όμως, όσο και να μην το παραδέχονται οι δημοσιογραφίσκοι. Αν κάτι το βλέπεις συνεχώς, έτσι απροκάλυπτα, στο τέλος το απενοχοποιείς. Δεν ξέρω, υποθέτω είναι η δύναμη της συνήθειας. Το μάτι συνηθίζει μετά τις συνεχείς λούπες. Έτσι φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Πολέμησαν τους φασίστες οι παππούδες μας για να τους επαναφέρουμε εμείς. Συνηθίσαμε να λέμε το παραμύθι μας, πως τάχα μου ήταν η λύση ανάγκης, η τελευταία επιλογή, μια ενδεχόμενη σανίδα σωτηρίας που πιστεύαμε πως ίσως να μας έβγαζε από το αδιέξοδο και καταφέραμε να μπούμε ακόμα πιο βαθιά σε αυτό το αδιέξοδο.. Παριστάναμε πως δεν γνωρίζαμε περί τίνος επρόκειτο. Μας βοήθησαν και οι φίλτατοι δημοσιογράφοι. Θα μου πεις δεν κάναμε και κανένα έγκλημα! Σιχαινόμαστε τα αίματα εμείς. Βάλαμε άλλους να κάνουν την βρώμικη δουλειά για εμάς. Και στο κάτω κάτω της γραφής υπάρχουν και χειρότερα. Ωω ναι! Υπάρχουν... Αναρωτιέμαι ποιος πιστεύει πως άνθρωποι που κακοποιούν σεξουαλικά μια ανήλικη ψυχή αξίζουν να ζουν. Αξίζουν και να έχουν και λόγο στα κοινά. Προφανώς το υποστηρίζουν πολλοί περισσότεροι από όσους πίστευα. Κάντε μια βόλτα έως την Ευρώπη... Οι Ολλανδοί θα σας το εξηγήσουν πιο... ''πολιτισμένα'' βρε αδερφέ.