Σκότωσε και εσύ τον Βαγγέλη, μπορείς...

Εξάλλου αυτό κάνεις από τότε που επιβεβαιώθηκε ο θάνατος του. Συνεχίζεις να τον μαχαιρώνεις. Θα το κάνεις και εσύ να φανεί σαν αυτοκτονία φυσικά. Μου γίναμε όλοι αστυνόμος Μπέκας ξαφνικά και εξιχνιάζουμε το έγκλημα του παλικαριού. Ούτε ο Μπέκας είμαστε όμως, ούτε η Νικολούλη, ούτε ο Mentalist, ούτε οι πρωταγωνιστές του CSI. Ότι ακούμε και εμείς, σκόρπια λόγια από εκπομπή σε εκπομπή τα αναπαράγουμε και εκφέρουμε και εμείς άποψη επί του θέματος. Και καλά κάνουμε. Πρέπει να ανοίγουμε το στόμα μας στην αδικία, αλλά καλύτερα να το ανοίγουμε προτού να είναι πολύ αργά. Μετά τα τραγικά γεγονότα όλοι μπορούμε να το παίξουμε καλοί και πονόψυχοι. Το θέμα είναι τι κάνουμε πριν φτάσει ο κόμπος στο λαιμό και πνίξει εμάς ή κάποιον που δεν το αξίζει. Παρακολουθώ τα social media από τη μέρα που βρέθηκε η σωρός του Βαγγέλη. Παρακολουθώ τι λέει ο απλός κόσμος. Ο λαός. Οι συνομίληκοι μου κυρίως. Τα νέα παιδιά. Λυπάμαι γιατί αυτό που βλέπω είναι να αναπαράγουμε συμπεριφορές που μέχρι πρότινος μας προκαλούσαν αηδία. Μιμούμαστε πιστά αυτό το οποίο καταδικάζουμε και αυτό που θέλουμε να τιμωρήσουμε. Υιοθετούμε και εμείς συμπεριφορές bullying( οι μισοί ούτε spelling δεν μπορούν να κάνουν σωστά την λέξη!) έναντι παιδιών που λένε πως αυτή τη στιγμή δεν μπορούν να βγουν από το σπίτι τους. Μην παραξενευτούμε λοιπόν όταν ανακοινωθεί μια ακόμη ''αυτοκτονία''. Δεν πιστεύω πως το κάνουμε τόσο συνειδητά όλο αυτό. Νομίζω πως το πανελλήνιο είναι συγκλονισμένο από την ιστορία του Βαγγέλη που απλώς θέλουμε να αποδοθεί δικαιοσύνη. Ξεχνάμε πως δεν είμαστε θεοί, ούτε σε θέση να αποδόσουμε κανενός είδους δικαιοσύνη. Μπορούμε όμως ο καθένας με τη σειρά του να αποφεύγουμε τέτοιου είδους συμπεριφορές. Να αποφεύγουμε τον εκφοβισμό πιο αδύναμων -στα μάτια μας- ανθρώπων. Θυμάμαι και εγώ από μικρή κάθε φορά που παρακολουθούσα μια ταινία και έδειχνε την κλασσική σκηνή που μια ομάδα παιδιών στο σχολείο τυραννάει ένα outsider, τρελαινόμουν. Συνήθως έδειχναν ένα γλυκό παιδάκι φορώντας τα γυαλάκια που του κατευθύνεται ήσυχο προς το σπίτι του μέχρι τα αλητάκια της γειτονιάς να το σταματήσουν με τη βία, να του αρπάξουν τα γυαλιά, να τα πετάξουν κάτω και στη συνέχεια να τα πατάνε μέχρι να γίνουν θρύψαλα. Εντάξει, αντικρίζοντας το εν λόγω θέαμα δεν ένιωθα και εγώ τα πιο αγνά αισθήματα για αυτά τα παλιόπαιδα. Αλλά αν τους ανταποδώσεις το χτύπημα, το μόνο που καταφέρνεις είναι να δημιουργήσεις έναν κύκλο μίσους που θα περιστρέφεται αέναα. Όπως λένε ρατσισμός είναι να καταδικάζεις και να μισείς κάτι που τυχαία δεν είσαι. Αδύναμα δεν είναι τα θύματα του εκφοβισμού. Ίσα ίσα. Αδύναμα είναι τα καθίκια κάθε ηλικίας που νιώθουν καλύτερα με τον εαυτό τους, κάνοντας κόλαση τη ζωή ενός ανθρώπου που δεν τους έφταιξε πουθενά. Ανεβάζετε φωτογραφίες των ''φίλων'' του Βαγγέλη και τις συνοδεύετε με εκθέσεις θυμού, μίσους και υβριστικών σχολίων. Βγάζετε το άχτι σας διαιωνίζοντας μια κατάσταση που πρέπει να πάψει να υπάρχει το συντομότερο δυνατόν. Ήδη χάθηκε μια ψυχή πολύ πριν της ώρας της. Ας μην συμβάλλουμε στην συνέχιση του εκφο-ν-ισμού. Καλό ταξίδι Βαγγέλη... Τουλάχιστον τώρα θα ηρεμήσει η ψυχή σου... Αυτοί δεν μπορούν πια να σε βρουν και να σε βλάψουν. Εσύ να τους κοιτάς από ψηλά και να γελάς..