Θρήνος...

Ο κάθε άνθρωπος τον αντιλαμβάνεται με τον δικό του τρόπο. Ο καθένας επιλέγει μια ξεχωριστή πορεία προς τον θρήνο. Το όχημα πάντα ίδιο βέβαια. Ο απεριόριστος πόνος. Αγνή και καθαρή καταθλιψάρα κοινώς. Χαμός. Τι πιο θλιβερό και εξοντωτικό? Δεν μπορείς να συνεχίσεις την καθημερινότητα σου, δεν μπορείς να βρεις όρεξη για τίποτα, δεν θες να δεις κανέναν, δεν θες να μιλήσεις σε κανέναν. δεν θες να σηκωθείς απτο κρεβάτι, δεν θες να σταματήσεις να πονάς. Είναι εθιστικός ο ανυπέρβλητος πόνος. Κάποιοι κάνουν μπαμ, το μιλάνε, το δείχνουν, ξεσπάνε. Άλλοι το περνούν βουβά. Δικαίωμα του καθενός. Κανείς δεν είναι άξιος να κρίνει τον πόνο του άλλου. ΚΑΝΕΙΣ. Δικός του λογαριασμός πως θέλει να το εξωτερικεύσει ή να το πνίξει μέσα του αντίστοιχα. Πέσατε κλασσικά πάνω στον Κανάκη γιατί έγραψε το βιβλίο που έγραψε. Σπεύσατε όλοι οι φωτεινοί παντογνώστες να του υποδείξετε εαν και σε τι βαθμό πονά. Εάν πονούσε δεν θα έπαιρνε δημόσιες διαστάσεις το θέμα του. Τώρα που επιλέγει να μιλήσει για αυτό μέσα από ένα βιβλίο όμως βγήκε το πόρισμα. Το καθίκι ούτε που πονάει. Για το χρήμα τα κάνει όλα. Για κάμποσα ευρώ και μπόλικη φήμη και δόξα βγάζει στη φόρα το χαμό του πατέρα του. Δεν τον αγάπησε ποτέ το κάθαρμα. Είδα μερικά τέτοια σχόλια και ένιωσα αμέσως μια έντονη ανακατωσούρα στο στομάχι. Πόσο εύκολο μας είναι να κρίνουμε Θεέ μου? Πόσο? Καλά κάνουμε και έχουμε άποψη, αλλά έχω την εντύπωση πως όταν το θέμα αφορά το μεγαλύτερο όλων πλήγμα καλύτερα να το βουλώνουμε. Δεν γουστάρεις το βιβλίο του, τη φάτσα του, την εκπομπή του, το στυλάκι του? Μην το αγοράσεις ρε φίλε. Δεν σε ανάγκασε κανείς. Ξέρω ένα σωρό ανθρώπους για τους οποίους η συγγραφή είναι μια ύστατη λύτρωση. Τυγχάνει να βρίσκομαι και εγώ μέσα σε αυτούς. Δεν συμφωνώ που όλοι πάμε να μπλεχτούμε με όλα είτε έχουμε τα εφόδια είτε όχι. Όμως ουκ ολίγοι άνθρωποι έχουν καταθέσει προσωπικές εμπειρίες μέσα σε ένα βιβλίο όπου στις σελίδες του βρήκαν παρηγοριά ένα σωρό άλλοι που ταυτίζονται με τον συγγραφέα. Αν μη τι άλλο σε ένα ράφι στέκεται το καθένα τους. Αν δεν σου κάνουν αίσθηση, προσπέρασε τα. Δικαίωμα του καθενός να πάρει μια πένα και να μετατρέψει το λευκό χαρτί σε κάτι που για εκείνον έχει νόημα. Απλά δεν αντέχω να μας βλέπω να έχουμε τόσο έντονη άποψη για το χαμό. Είναι κάτι τόσο προσωπικό, τόσο δραματικό, τόσο επίπονο. Είναι κάτι που θα έπρεπε να το σεβόμαστε εαν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι. Ήθελα να ξερα, όλοι εσείς εκεί που δείχνετε με το δάχτυλο, τι νομίζετε ακριβώς πως μπορεί να κλονίσει την ανθρώπινη ύπαρξη και να ρημάξει την ψυχολογία οδηγώντας την στα τάρταρα, αν όχι ο χαμός ενός πολυαγαπημένου προσώπου...? Αγκαλιάστε τους ρε. Όσους αγαπάτε πολύ. Μην προσεύχεστε για αυτούς. Μην ζητάτε από το Θεό να τους έχει καλά. Πείτε τους ''Σ αγαπώ''. Έτσι θα έχουν μόνοι τους τη δύναμη να παλέψουν προκειμένου να είναι καλά. Το βιβλίο δεν το έχω διαβάσει, αλλά σκοπεύω. Κάτι για τα έσοδα που πρόκειται να διατεθούν στο ορφανοτροφείο ''Άγιος Στυλιανός'', δεν είχατε να σχολιάσετε πάντως. Εν πάσει περιπτώσει εμένα με τραβάει και ο τίτλος. Όπως τον αντιλαμβάνομαι εγώ τουλάχιστον λειτουργεί. Μια κανονική μέρα... Πάντα μια κανονική μέρα γίνονται όλα. Δεν χρειάζεται ούτε να βρέχει καρεκλοπόδαρα, ούτε να είναι μια κρύα χιονισμένη χειμωνιάτικη νύχτα, ούτε καν χρειάζεται να ναι νύχτα. Δεν χρειάζεται να σου έχουν πάει ήδη όλα στραβά και να έρθει και αυτό να ''κουμπώσει''. Δεν χρειάζεται να έχεις δει κάποιον σχετικό εφιάλτη που προμηνύει κάποιο κακό. Δεν σου χτυπάει την πόρτα ούτε το καλό, ούτε το κακό. Φτάνει μόνο να ναι μια κανονική μέρα...