Εσύ σ αγαπάς ρει?

Μια απτις δυσκολότερες αποστολές του ανθρώπου σ αυτή τη ζωή ειναι ν αγαπηθεί..Πάντα ψάχνουμε την αγάπη σε τρίτους,σε αγκαλιές,σε φίλους,σε έρωτες...Δύο χέρια ξένα να χωθούμε μέσα και να αφεθούμε να νιώσουμε αυτή τη ζεστασιά που όλοι 'εχουμε ανάγκη είτε το παίζουμε σκληρά καρύδια είτε όχι! Ξεχνάμε πως το βλέμμα μας είναι ένας πεντακάθαρος λαμπερός καθρέφτης του πως νιώθουμε πραγματικά μέσα απτην ψυχούλα μας για το άτομο μας.. Αποδοχή της εικόνας που ξεδιπλώνεται μπροστά σου. Θολώνουμε περιστασιακά το γυαλί και ελπίζουμε οτι τους έχουμε ξεγελάσει όλους. Νομίζουμε πως μπορούμε να βάλουμε σε σίγαση τις εκκωφαντικές μας ανασφάλειες έως ότου νιώσουμε απολύτως άνετα με κάποιον και βγάλουμε τη μάσκα του τάχα μου δήθεν κουλ τύπου! Είναι εκεί που θαρρείς πως έχεις δέσει σφιχτά το γάιιδαρο σου και σταματάς να ρουφιέσαι να κρύψεις την ''κοιλίτσα''.. Αληθινή ''κοιλιά'' κάνει όμως το πράγμα μόλις τα θεωρήσεις όλα δεδομένα. Εκεί χάνεται το παιχνίδι. Γιατί δεν μπορείς ξαφνικά να γκρεμίσεις μπροστά στα έκπληκτα μάτια τους αυτό το εικονικά αψεγάδιαστο που έχεις χτίσει με διόλου γερά θεμέλια. Γιατί η αλήθεια έρχεται πάντα η άτιμη στην επιφάνεια. Κ εκεί είσαι γυμνός. Ολοκληρωτικά γυμνός. Και το μίσος που έχεις για σένα φωλιασμένο και καταχωνιασμένο αρχίζει να ρέει σαν τρελό, σαν αίμα σε σκηνή splatter horror movie και ο άλλος ξαφνιάζεται,τρομάζει,απορεί και εν τέλει πνίγεται. Γιατί το σωσίβιο που του πετάς με ύφος ήρωα είναι στην πραγματικότητα τρύπιο και μπάζει από παντού. Γιατί η κάθε σου ατέλεια στα μάτια του φάνταζε χαριτωμένη πινελιά αλλά εσύ του την υποδεικνύεις με τρόπο άξεστο και ξέσπασμα μεγατόνων. Και άντε να μαζέψεις τα σπασμενα. Ο σεισμός ήταν παραπάνω από αισθητός. Πολλά τα ρίχτερ στην κλίμακα της ανασφάλειας σου.. Κάθε φορά τα ίδια..Υπόσχεσαι πως δεν θα ξεχάσεις ξανά την υπερδύναμη σου και αυτή είναι εσύ. Κανείς δεν μπορεί να γίνει εσύ. Εσύ γιατί να θες λοιπόν να γίνεις όλοι εκείνοι οι φαινομενικά ''τέλειοι'' άνθρωποι; Ξέρεις στ αλήθεια τι σταυρό κουβαλάει ο καθένας απ αυτούς; Γιατί δεν σπαταλάς χρόνο να φτάσεις αυτό το υπέροχο πλάσμα που είσαι στο ζενίθ και επιμένεις να κολυμπάς στο ναδίρ σου;